The “Satra” Institution of Guru Harideva-20 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠান-২০)

 

Each and every work we do has its own outcomes. Most of us do our works with an intention of getting some output for our own enjoyments and we want to make us happy in that way. Now, Scriptures tell that by doing our works like this we ourselves  create bondage for us. This is because; if we do works for fulfillment of certain desires then we are bound to enjoy the happiness or sorrow generated as the outcome of those works. If we are not able to finish the enjoyment of the fruits generated from the works performed  in the current life itself then we are bound to take rebirth for that purpose.Scriptures tell that without enjoyment of the fruits, the potential force generated by performance of works can not be neutralized. Now, A tree can not come up immediately after sowing of the seed. Similarly reasonable time is necessary for getting the outcome of a work after its performance. Again, the meaning of happiness and sorrow may not be the same  at all times. Because of the change in situations , the things that bring happiness at one time may be the cause of sorrow at another time . Thus the expected happiness at the time of performance of a work may be converted to sorrow by the time of getting the result of it.We get so many examples of this in the scriptures and in our day to day life . In Bhgatadgita, Bhagavata and other scriptures it is told that we are bound to do works, we can not remain without doing anything for a single moment. It is also told that the cause of the bondage, happiness and sorrow etc that we face in our life is not the works that we are bound to perform. The intention that we keep in our mind during performance of the works and the meaning of happiness and sorrow that our mind carries at a particular time is the root cause of all problems. Bhagavata tells that our mind is the reservoir of all kinds of desires. For fulfillment of those desires the mind creates our bodies, our qualities and activities etc  and if nothing is done to control the mind, then this things are repeated for forever, that is , the uncontrolled  mind leads one to an unending series of births and deaths. So spiritual practices essentially include the studies of the nature of mind and the performance of activities for refinement and purification of mind and this is called Tapah or austerity. Through his Satra Institution Guru Harideva brought these teachings of Bhagavata to the reach of the common people. (to be conrinued)

 আমি কৰা প্ৰত্যেক কামৰ পৰাই কিবা নহয় কিবা ফল উৎপন্ন হয়। ইয়াত কামৰ ফল বিচৰা বা নিবিচৰাৰ কোনো কথা নাই ।কোৱা হৈছে যে যদি কিবা ফল পোৱাৰ উদ্দেশ্য আগত ৰাখি আৰু সেই ফল ভোগ কৰি নিজে সুখী হোৱাৰ আশা মনত পুহি ৰাখি কিবা  কাম কৰা হয় তেন্তে আমাৰ বাবে বন্ধন সৃষ্টি হয় । ইয়াৰ কাৰণ এয়ে যে যদি মনৰ কামনা বাসনা পূৰণৰ উদ্দেশ্য লৈ কিবা কাম কৰা হয় তেন্তে তেনে কামৰ পৰা উৎপন্ন হোৱা সুখ বা দুখ ভোগ কৰাৰ বাবেও আমি বাধ্য হওঁ ।বৰ্ত্তমান জন্মত কৰা কামৰ ফল এই জন্মতে ভোগ কৰি শেষ কৰিব নোৱাৰিলে সেই ফল ভোগ কৰাৰ বাবে পৰবৰ্ত্তী সময়ত  পুনৰ্জন্ম ল’বলগীয়া হয় । শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে আমি কৰা কৰ্মই যি ফল বা শক্তি উৎপন্ন কৰে তাক ভোগৰ দ্বাৰাহে ক্ষয় কৰিব পাৰি । এতিয়া কথা হৈছে যে কাম কৰাৰ পিছ মুহুৰ্ত্ততে তাৰ ফল পোৱা নাযায় । গছৰ গুটিৰ পৰা গছ হ’বলৈ যিদৰে সময় লাগে সেইদৰে কৰ্মৰ পৰা ফল উৎপাদন হ’বলৈও সময় লাগে । আনহাতে আমাৰ সুখ আৰু দুখৰ সঙ্গাও সকলো সময়তে আৰু সকলো পৰিস্থিতিতে একে নহয় ।আজি যি বস্তু আমাৰ বাবে সুখৰ কাৰণ, পিছৰ কালত পৰিস্থিতি আৰু পৰিবেশ সলনি হ’লে সেই একেটা বস্তু আমাৰ বাবে দুখৰ কাৰণ হৈ উঠে । অৰ্থাৎ সুখ পাবৰ কাৰণে আশা কৰি আজি যি কাম কৰা হয়, সেই কামৰ ফল উৎপন্ন হোৱাৰ সময় আৰু পৰিস্থিতিৰ পৰিপ্ৰক্ষিতত সি আমাৰ বাবে দুখৰ কাৰণ হ’ব পাৰে। শাস্ত্ৰৰ বৰ্ণনা আৰু আমাৰ দৈনন্দিন জীৱনত আমি ইয়াৰ অনেক উদাহৰণ পাওঁ । ভগৱদ্গীতা,ভাগৱত আৰু অন্যান্য শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে কাম কৰাৰ বাবে আমি বাধ্য ; কাম নকৰাকৈ এক মুহুৰ্ত্ত কালো আমি থকিব নোৱাৰো । লগতে ইয়াকো কোৱা হৈছে যে বাধ্যতাবশত আমি যি কাম কৰি থাকিব লাগে সেই কৰ্মসমুহ আমাৰ বন্ধনৰ কাৰণ নহয়। কোনো এটা কাম কৰাৰ বিনিময়ত মনোমত ফল পাবলৈ  কৰা আশা আৰু সুখ-দুখ সম্পৰ্কত আমাৰ মনত সৃষ্টি হোৱা ধাৰণা সকলো সমস্যাৰে মূল কাৰণ । ভাগৱতে কৈছে যে মন বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ কামনা বাসনাৰ বৃহৎ ভাণ্ডাৰ । মনে কামনা বাসনা পূৰণৰ উদ্দেশ্যে আমাৰ শৰীৰ , স্বভাৱ আৰু কৰ্ম ইত্যাদিৰ সৃষ্টি কৰে।এটা আশা পূৰণ কৰিবৰ বাবে যি কাম কৰা হয় তাৰ সূত্ৰ ধৰি মনে অন্য এটা কৰ্মশৃংখলাৰ সৃষ্টি কৰে । এনেদৰে মনে আমাক জন্ম মৃত্যুৰ অন্তহীন চক্ৰত ভ্ৰমণ কৰিবলৈ বাধ্য কৰে । সেই কাৰণে সকলো শাস্ত্ৰতে মনৰ স্বভাৱ সম্পৰ্কে অধ্যয়ন আৰু মনৰ নিয়ন্ত্ৰণমূলক কৰ্ম বা তপস্যা আচৰণ পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ অপৰিহাৰ্য অংশ বুলি কোৱা হৈছে।হৰিদেৱ গুৰুজনাই সত্ৰৰ মাধ্যমত ভাগৱত শাস্ত্ৰৰ নিৰ্দেশ মতে জনসাধাৰণক এই শিক্ষা দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল ।(আগলৈ)