Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -2 ( হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-২)

 

In Bhagavata it is told that from the beginning of the creation to its end fire always remains present. But we feel that the fire is born when it comes into contact of firewood or other fuel and gets lighted. We also feel that fire  dies when it is extinguished. In a similar way though our soul exists forever  we feel that the soul  takes birth when it  comes into contact with a body . Again, when the soul left the body we feel that it is dead. Bhagavata and other Vedic scriptures tell that most of us do not know that the soul is eternal and is totally separate from the body. So we commit such mistakes in our feelings. The death of one particular body does not mean the end of our birth and death cycles. Actually we take birth and move in this world with a combination of two bodies. One is called gross body or the physical part of the body. The other is called the subtle body or the finer part of the body. The gross body is the body which we can see, touch etc and it is constituted with fine form of the five basic material elements or “Panchabhuta”. Our mind , intelligence , ego , chitta or store house of memories, senses etc constitute our subtle body. This body is constructed with finer and finest qualities of the “Panchabhuta” or the five basic material elements. It is told that our death means the destruction of our gross body which we wrongly identify as our own self or “I”.That is, after death of the Gross body we do not remain in this world as Mr. so and so, son of so and so, resident of so and so place etc. But our existence as Jiva or individual self does not end there. Bhagavata tells that after death of the gross body the jiva or soul in us moves in the world with the subtle body. This subtle body carries the “Samskara” or memories of all experiences that we gained in all of our past lives and enters into another gross body. This new gross body is suitable for enjoyment of the outcomes of a selected portion of the deeds  already performed by us in our past lives. Such  connection of our subtle body with a new gross body is called rebirth.In this way our births and deaths  continue for forever unless we become aware of these facts  and know the way of coming out of this unending cycle of miseries. Such knowledge is essential to understand the purpose and aim of religious teachings .In Bhagavata, this subject is elaborately discussed.  Guru Harideva introduced this subject as part of the religious teachings of his Satra Institution.(to be continued)

ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে জুই সৃষ্টিৰ আদিৰ পৰা অন্তলৈকে থাকে । কিন্তু কাঠ বা অন্য ইন্ধনৰ লগত সংযুক্ত হৈ জ্বলি উঠিলে আমি জুইৰ জন্ম হোৱা বুলি ভাৱো আৰু   নুমাই গ’লে আমি জুইৰ মৃত্যু হোৱা বুলি ভাৱো । একেদৰে আত্মা চিৰকাল থাকে যদিও কোনো শৰীৰৰ লগত সংযুক্ত হ’লে আমি আত্মাৰ জন্ম হোৱা বুলি ভাৱো আৰু আত্মাই শৰীৰ ত্যাগ কৰাৰ পিছত আত্মাৰ মৃত্যু হোৱা বুলি ভাৱো। ভাগৱত আৰু অন্যান্য বৈদিক শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে আত্মাৰ অমৰত্ব আৰু শৰীৰ আৰু আত্মাৰ পাৰ্থক্যৰ বিষয়ে শুদ্ধ জ্ঞান নথকাৰ বাবে আমাৰ এনে ভুল ধাৰণা হয় ।প্ৰকৃততে দুটা শৰীৰৰ সংযুক্ত অৱস্থাত আমি জন্ম লওঁ আৰু জগতত বিচৰণ কৰো । ইয়াৰ এটা হৈছে স্থূল শৰীৰ যাক আমি দেখা পাওঁ ,চুই চাব পাৰো ইত্যাদি । এই শৰীৰ সুক্ষ্ম পঞ্চ মহাভূতৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত। আনহাতে মন,  বুদ্ধি ,চিত্ত , অহংকাৰ , ইন্দ্ৰিয় ইত্যাদিক লৈ আমাৰ সুক্ষ্ম শৰীৰ গঠন হৈছে । সুক্ষ্ম শৰীৰ   সুক্ষ্মতৰ আৰু সুক্ষ্মতম পঞ্চমহাভূতৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত ।কোৱা হৈছে যে যেতিয়া আমাৰ মৃত্যু হয় তেতিয়া স্থূল শৰীৰ যাক আমি সচৰাচৰ “মই” বুলি ভাৱি থাকো সিহে ধ্বংস হয় । অৰ্থাৎ স্থূল শৰীৰৰ মৃত্যু হোৱাৰ পিছত আমি জগতত নিজকে অমুকৰ পুত্ৰ শ্ৰী অমুক , অমুক স্থানৰ বাসিন্দা ইত্যাদি হিচাপে পৰিচয় দিব নোৱাৰো । কিন্তু জীৱ হিচাপে বা পৰমাত্মাৰ পৰা পৃথক আত্মা হিচাপে আমাৰ অস্তিত্ব বা পৰিচয় ইমানতে অন্ত নপৰে । ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে স্থূল শৰীৰৰ মৃত্যুৰ পিছত জীৱ বা আত্মা সুক্ষ্ম শৰীৰত থাকি জগতত বিচৰণ কৰে । এই সুক্ষ্ম শৰীৰে আমি পূৰ্বতে বিভিন্ন জন্মত বিভিন্ন শৰীৰৰ মাধ্যমত কৰি অহা সকলো কৰ্মৰ অভিজ্ঞতাৰ সংস্কাৰ বা স্মৃতি বহন কৰে । এই সুক্ষ্ম শৰীৰৰ আৱেষ্টনীত সোমাই আমি আমাৰ পূৰ্ব জন্মসমুহত কৰা একাংশ কৰ্মৰ ফল ভোগ কৰাৰ বাবে উপযুক্ত এটা নতুন স্থূল শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰো । আমাৰ সুক্ষ্ম শৰীৰৰ সৈতে নতুন স্থূলশৰীৰৰ এনে সংযোগকে পুনৰ্জন্ম বুলি কোৱা হয় ।  যদি এই কথাবিলাক জনা নহয় আৰু ইয়াৰ পৰা ওলাই অহাৰ চেষ্টা কৰা নহয় তেন্তে এই প্ৰক্ৰিয়া অনন্ত কাললৈকে চলি থাকে আৰু আমি জন্মমৃত্যুৰ পাকচক্ৰত পৰি চিৰকাল দুৰ্ভোগ ভোগ কৰিব লগীয়া হয়। এইবিলাক কথা নাজানিলে ধৰ্মীয় শিক্ষাৰ উদ্দেশ্য আৰু লক্ষ্য কি তাকো বুজা সম্ভৱ নহয়। ভাগৱতত এই বিষয়টো বিস্তাৰিতভাৱে আলোচনা কৰা হৈছে । হৰিদেৱ গুৰুজনাই এই বিষয়ৰ পাঠ তেওঁৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষাৰ অবিচ্ছেদ্য অংশ হিচাপে অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল ।(আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -1 ( হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-১)

Though Guru Harideva was a great scholar of the Vedas and Vedic philosophy his  religious teachings for the common people are based on the teachings of the Bhagavata and the Bhagabadgita. In those scriptures it is told that if we do something then we become bound to enjoy the outcome of that work. The outcome may come to us at any time,that is, today, tomorrow or it may come even after millions of years after its performance. But we can never escape from enjoyment of the happiness and sorrow generated by that work. To make the things clear it is said that a seed of tree is bound to germinate if all conditions essential  for its  germination are fulfilled . That is when a healthy seed is brought in contact with soil, water ,air , sunlight etc it is bound to germinate in due time. Also, if the required conditions are produced and maintained  then the germinated seedling gradually grows up into a matured big or small tree and bears fruit in accordance with the potency  inherent in the seed . This is the law of nature  or law of God which can never be violated.  In a similar way for each and every work we perform, one seed or potency is produced. The works may be physically performed with our body or it may be a mental thought of any nature or it may be any work performed through our speech. But  seed is produced from each work. The seeds or potencies thus produced come into action as and when favorable conditions appear. It gains strength  and  generate results if the favourable conditions required for the same are produced and maintained. We are bound to enjoy those fruits in the form of happiness and sorrow in this life itself or in any of the future lives. Now, if a seed of tree is burnt its future is totally stopped there since its potency of germination itself is destroyed. In a similar way by proper spiritual practice we can destroy the potency of fructification of works already performed by us. Again after germination of a tree seed if the conditions required for its growth are not provided then also it can not grow further and bear fruit. Similarly, we can stop further multiplication of the fruits of  earlier works for which we assume the present body. This is the basic principle on which the religious teachings of  Guru Harideva is based. ( to be continued)

হৰিদেৱ গুৰুজনা নিজে বেদ আৰু বৈদিক দৰ্শন শাস্ত্ৰৰ উচ্চ জ্ঞানসম্পন্ন পণ্ডিত আছিল যদিও তেওঁ জনসাধাৰণক  প্ৰদান কৰা ধৰ্মীয় শিক্ষা প্ৰধানতঃ ভাগৱত আৰু ভগৱদ্গীতাই দিয়া শিক্ষাৰ ওপৰত আধাৰিত । এইবিলাক শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে  কিবা এটা কাম কৰিলে সেই কামৰ পৰা উৎপাদন হোৱা ফল ভোগ কৰাৰ বাবেও আমি বাধ্য হ’ব লাগে ।এই ফল আজিও আহিব পাৰে ,কাইলৈও আহিব পাৰে নাইবা কাম কৰাৰ লক্ষ লক্ষ বছৰৰ পিছতো আহিব পাৰে ।কিন্তু সেই কৰ্মৰ ফল ভোগ কৰাৰ পৰা কোনোপধ্যে সাৰি যোৱা সম্ভৱ নহয়।কথাখিনি বুজাই দিয়াৰ বাবে কোৱা হৈছে যে গজালি মেলাৰ বাবে প্ৰয়োজন হোৱা সকলো সুবিধা প্ৰদান কৰাৰ পিছত গছৰ গুটি এটা গাজ নেমেলাকৈ থাকিব নোৱাৰে । অৰ্থাৎ গছৰ গুটি এটা নিৰ্দিষ্ট নিয়ম অনুসৰি মাটি , পানী , বায়ু , সূৰ্যকিৰণ আদিৰ সংস্পৰ্শলৈ অহাৰ ব্যৱস্থা কৰিলে যথা সময়ত ই গাজ মেলিবলৈ বাধ্য হয়। আকৌ যদি প্ৰয়োজনীয় ব্যৱস্থা সমুহৰ যোগান ধৰি প্ৰতিপালন কৰি থকা হয় তেন্তে এই গজালিটো লাহে লাহে বাঢ়ি আহে আৰু এটা সময়ত ই এজোপা পুৰঠ গছত পৰিণত হয় । গুটিটোৰ ভিতৰত সঞ্চিত হৈ থকা সম্ভাৱনা অনুসৰি গছজোপাৰ আকৃতি ডাঙৰ বা সৰু হয় আৰু সেইমতে ফলো ধৰে ।ই প্ৰকৃতিৰ নিয়ম বা ঈশ্বৰৰ বিধান , ইয়াক উলঙ্ঘন কৰা সম্ভৱ নহয় ।একেদৰে আমি কৰা প্ৰতিটো কামৰ বিপৰীতে একো একোটা বীজ বা সম্ভাৱনা সৃষ্টি হয়। কাম শৰীৰৰ দ্বাৰা কৰা কামো হ’ব পাৰে নাইবা মনৰ কোনো ধৰণৰ চিন্তা-ভাৱনাও হ’ব পাৰে অথবা মুখৰ বাক্য ব্যৱহাৰ কৰি কৰা কামো হ’ব পাৰে ।কিন্তু শৰীৰ, মন আৰু বাক্যৰ দ্বাৰা কৰা সকলো প্ৰকাৰ কৰ্মৰ পৰাই বীজ সৃষ্টি হয় । উপযুক্ত পৰিবেশ পালে কৰ্মৰ পৰা উৎপন্ন হোৱা বীজৰো গজালি মেলে, অৰ্থাৎ তাৰ পৰা নতুন নতুন কৰ্মৰ সৃষ্টি হয় আৰু উপযুক্ত পৰিবেশ সৃষ্টি কৰি সেই পৰিবেশ চলি থাকিবলৈ দিলে এটা সময়ত সেই কৰ্মৰ ফল উৎপন্ন হয়।সেই ফল ভোগ কৰাৰ বাবে আমি বাধ্য হওঁ ।আনহাতে দেখা যায় যে গছৰ গুটি যদি জুইত পুৰি পেলোৱা হয় তেন্তে মাটি,পানী ইত্যাদি পালেও গুটিটোৰ পৰা গজালি নোলায় অৰ্থাৎ গুটিটোৰ পৰা ভৱিষ্যতত হ’ব পৰা সকলো সম্ভাৱনা সম্পূৰ্ণৰূপে সমাপ্ত হয় । একেদৰে আমি আগতে কৰা কৰ্মৰ পৰা উৎপন্ন হোৱা যি বীজ জমা আছে  তাক পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ দ্বাৰা ধ্বংস কৰিব পাৰি ।আকৌ গুটি গজালি মেলাৰ পিছতো যদি বৃদ্ধিৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় সুবিধা সমুহ দিয়া নহয় তেতিয়া ই ডাঙৰ গছত পৰিণত হৈ ফল দিব নোৱাৰে । একেদৰে যি কৰ্মৰ ফলত আমাৰ বৰ্ত্তমান জন্ম হৈছে তাৰ পৰা পুনৰ নতুন কৰ্মৰ বীজ যাতে উৎপন্ন হ’ব নোৱাৰে তাৰ ব্যৱস্থাও পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ সহায়ত কৰিব পাৰি।হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ ধৰ্মীয় শিক্ষাৰ এয়ে মূল আদৰ্শ ।(আগলৈ)

The “Satra” Institution of Guru Harideva-120 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠান-১২০)

 

Bhagvata tells that there is only one supersoul and this supersoul is present as individual soul in each entity of the creation. The supersoul can not have any particular name, form and attribute. But all names and forms that we see in the creation and all attributes expressed through them are various expressions of one supersoul. That is, the supersoul can express himself in any name, in any form and it can have any attribute.  In other words  we can say that the supersoul  is the sum total of  all names ,all forms and all attributes expressed in the creation so far and to be expressed in the future. Also, the supersoul exists beyond the creation. Bhagavata tells that Lord Krishna is the super soul that we describe as above. Lord Krishna remains always present with us as our individual soul. We already told that our love for the soul in us is the supreme form of love that we can have in our heart. So by nature, Lord Krishna is the object of our supreme love. But it is necessary for us to know the procedure for realizing this truth in a correct way . A competent teacher or Guru is necessary to guide the common ignorant people like us in this regard.Guru Harideva appeared as competent spiritual teacher or Guru for guiding the common people of Assam in the 15^th century CE. He established Satra Institutions for attracting the common people towards spiritual life and practically preparing them for that. Through his Satra institution he suggested that the common people like us should try to discover the supreme love for their own soul which is naturally inhent in them. Then, they should try to discover the supersoul, that is, the single Ultimate Truth or Akhanda Sat which is present as individual soul or the true  self in them . He suggested that only after coming to this stage of understanding ,that is, after attainment of self realization , people can realize why Krishna is said to be the  object of supreme love for all. He also pointed out that the Bhagavata is the scripture through which the common ignorant people like us can get full knowledge of lord Krishna ,the supersoul . He also suggested  that through Bhagavata  we can know  the simple procedure of spiritual practice  to be followed for direct realization of Lord Krishna as the supersoul or the soul of  every soul or Akhanda Sat . (to be continued)

 ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে পৰমাত্মা এক আৰু এই এক পৰমাত্মাই জগতৰ প্ৰত্যেক শৰীৰৰ আত্মা ।পৰমাত্মাৰ কোনো নাম, ৰূপ আৰু গুণধৰ্ম নাই ।কিন্তু জগতত যিমান নাম আৰু ৰূপ দেখা যায় আৰু সেই সমস্ত নাম-ৰূপৰ মাধ্যমত যিমান গুণধৰ্মৰ প্ৰকাশ হয় সেই সমস্তই এক পৰমাত্মাৰ নাম ,ৰূপ আৰু গুণধৰ্ম।অৰ্থাৎ এক পৰমাত্মাই যিকোনো নাম গ্ৰহণ কৰিব পাৰে , যিকোনো ৰূপ গ্ৰ্হণ কৰিব পাৰে আৰু যিকোনো গুণধৰ্ম প্ৰকাশ কৰিব পাৰে । অন্যভাৱে ইয়াকো ক’ব পাৰি যে পৰমাত্মা হৈছে জগতত এতিয়ালৈকে প্ৰকাশ হোৱা আৰু ভৱিষ্যতে প্ৰকাশ হ’বলগীয়া সকলো নাম ,ৰূপ , গুণধৰ্মৰ সমষ্টি আৰু পৰমাত্মাৰ স্থিতি জগতৰ উৰ্দ্ধতো বিদ্যমান । ভাগৱতে কৈছে যে ভগৱান কৃষ্ণই ওপৰত বৰ্ণনা কৰা সেই পৰমাত্মা ।কৃষ্ণ সকলো সময়তে সকলো অবস্থাতে সকলোৰে লগত আত্মাৰূপে অৱস্থান কৰি আছে। আগতে কোৱা হৈছে যে নিজৰ আত্মাৰ প্ৰতি থকা প্ৰেম হৈছে মানুহৰ ভিতৰৰ থাকিব পৰা সৰ্বোচ্চ পৰ্যায়ৰ প্ৰেম আৰু এই প্ৰেম সকলো সময়তে আৰু জীৱনৰ সকলো অৱস্থাতে একে থাকে । সেয়েহে স্বাভাৱিক ভাৱেই কৃষ্ণপ্ৰেম আমাৰ ভিতৰত সদাবৰ্ত্তমান।কেৱল মাত্ৰ এই সত্যৰ জ্ঞানলাভ কৰা আৰু ব্যৱহাৰিক ভাৱে সেই সত্যক উপলব্ধি কৰাৰ শুদ্ধ উপায় জনাটোহে আমাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় কথা । আমাৰ দৰে সাধাৰণ অজ্ঞানী মানুহক এই বিষয়ত সঠিকভাৱে পৰিচালনা কৰাৰ বাবে পাৰমাৰ্থিক বিদ্যাৰ উপযুক্ত শিক্ষক বা গুৰুৰ প্ৰয়োজন ।খৃষ্টীয় পঞ্চদশ শতিকাৰ অসমত তেনে এজন পাৰমাৰ্থিক গুৰুৰ ৰূপত হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ আবিৰ্ভাৱ হৈছিল । সাধাৰণ জনতাক পাৰমাৰ্থিক জীৱনৰ প্ৰতি আকৃষ্ট কৰাৰ বাবে আৰু তেওঁলোকক তাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় শিক্ষা দিয়াৰ বাবে গুৰুজনাই সত্ৰানুষ্ঠান প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল ।এই সত্ৰানুষ্ঠানৰ মাধ্যমত দিয়া শিক্ষাৰ জৰিয়তে গুৰুজনাই উপদেশ দি কৈছে যে আমাৰ দৰে সাধাৰণ লোকে প্ৰথমতে নিজৰ অভ্যন্তৰত সুপ্ত অৱস্থাত থকা স্বাভাৱিক আৰু সৰ্বোত্তম প্ৰেম অৰ্থাৎ আত্মপ্ৰেম উপলব্ধি কৰাৰ বাবে চেষ্টা  কৰা উচিত । তাৰ পিছত নিজৰ তথা জগতৰ সকলোৰে  ভিতৰত থকা পৰমাত্মা বা পৰম সত্য বা অখণ্ড সদ্বস্তুক বিচাৰি উলিওৱাৰ বাবে  আগ্ৰহান্বিত হোৱা উচিত। নিজৰ  জ্ঞান আৰু অনুসন্ধিৎসাক এই পৰ্যায়লৈ অনাৰ অন্তত বা আত্মজ্ঞান লাভ কৰাৰ অন্ততহে  কৃষ্ণক পৰমাত্মা আৰু সৰ্বোত্তম প্ৰেমৰ পাত্ৰ বুলি কিয় কোৱা হৈছে তাক বুজিব পাৰি আৰু কৃষ্ণতত্ব সম্পূৰ্ণৰূপে হৃদয়ঙ্গম কৰিব পাৰি । গুৰুজনাই আৰু কৈছে যে ভাগৱত শাস্ত্ৰৰ জৰিয়তে আমাৰ দৰে সাধাৰণ অজ্ঞানী লোকেও এই সৰ্বোত্তম প্ৰেমৰ বস্তু অৰ্থাৎ কৃষ্ণৰ বিষয়ে সৰল আৰু সৰ্বোৎকৃষ্ট জ্ঞান লাভ কৰিব পাৰে ।লগতে গুৰুজনাই কৈছে যে  ভাগৱতত দিয়া বিধিমতে সহজ-সৰল সাধন পদ্ধতি অৱলম্বন কৰিলে শৰীৰ-মন বিশুদ্ধ হয় আৰু তেতিয়া কৃষ্ণক পৰমাত্মা বা সমস্ত আত্মাৰ আত্মা বা অখণ্ড সদ্বস্তু বুলি প্ৰত্যক্ষভাৱে অনুভৱ কৰিব পাৰি|(আগলৈ)