Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -64 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৬৪)

 

Guru Harideva puts much importance on religious practice through Sakhya Bhava or thoughts of friendship with God. In actuality the consciousness that is involved with individual body mind complex and the consciousness that remains indifferent about anything related to body mind complex is the same. To make the things easy to understand the consciousness involved with the individual body mind complex is called Atma or Jiva or living being and the pure consciousness not involved with body mind complex is called Paramatma or God. It is told that Jivatma controls and maintains the activities of individual body mind complex and the Paramatma controls and maintains everything of the entire creation as a whole. Scriptures tell that both Jivatma and Paramatma always remain together and both are friends to each other. The Jivatma enjoys happiness and sorrow of the material life of Jiva and Paramatma or God remains indifferent about those. Except this  there is no other difference between Jivatma and Paramatma. In this context Guru Harideva tells that Jivatma or individual soul does not mean anything different from Paramatma or pure consciousness. One pure consciousness or God is expressed through activities of different bodies in different ways. To understand the point we can take example of electricity. When electric current is passed through a bulb we get light and when the same electricity is passed through a heater we get heat and so on.In a similar way the presence of one and same Atma or consciousness is expressed through various different activities of different bodies. For example, when consciousness makes the body of a tiger active we see the activities of a tiger and when the same consciousness activates a human body we see the activities of a human being and so on. Analysing the things like this Guru Harideva tells that one Paramatma or God is the Atma or soul of all individual bodies in the creation and Lord Krishna represents this supersoul or all inclusive consciousness. After realization of this truth by spiritual practice the feeling of difference between soul and supersoul vanishes and this is called liberation of soul. In Bhagavata this point is explained through many stories.  Guru Harideva suggests that by spiritual practice through Sakhya Bhava or thoughts of friendship with God one can easily realize the unity of Jivatma and Paramatma. It is said that Guru Harideva himself directly felt the presence God with him as his friend on several occasions in his own life .   (to be continued) 

হৰিদেৱ গুৰুজনাই সখ্য ভাৱৰ সাধনাৰ ওপৰত যথেষ্ট গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছে । প্ৰকৃততে প্ৰ্ত্যক জীৱৰ শৰীৰ আৰু শৰীৰৰ কাৰ্যকলাপ পৰিচালনা আৰু নিয়ন্ত্ৰণ কৰা আত্মা বা চৈতন্যও ঈশ্বৰ আৰু শৰীৰ তথা শৰীৰৰ কাৰ্য্কলাপৰ প্ৰতি সম্পূৰ্ণ উদাসীন শুদ্ধ চৈতন্যও ঈশ্বৰ। আমাৰ দৰে সাধাৰণ লোকৰ বুজাৰ সুবিধাৰ অৰ্থে শৰীৰৰ সৈতে সংশ্লিষ্ট চৈতন্যক জীৱাত্মা বা জীৱ আৰু শৰীৰ নিৰপেক্ষ শুদ্ধ চৈতন্যক পৰমাত্মা বা ঈশ্বৰ বুলি কোৱা হৈছে ।জীৱাত্মা বা জীৱচৈতন্যৰ দ্বাৰা এটা জীৱ শৰীৰৰ কাৰ্যকলাপ নিয়ন্ত্ৰিত আৰু পৰিচালিত হয়। বিশুদ্ধ চৈতন্য বা পৰমাত্মা বা পৰমেশ্বৰৰ দ্বাৰা সৃষ্টিৰ জীৱ-জড় ,স্থাৱৰ-জঙ্গম সমস্তৰে কাৰ্যকলাপ নিয়ন্ত্ৰিত আৰু পৰিচালিত হয়।এই প্ৰসঙ্গত  হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে জীৱাত্মা বুলিলে পৰমাত্মা  বা পৰমেশ্বৰৰ পৰা পৃথক কোনো তত্বক বুজোৱা নহয় । বিভিন্ন জীৱৰ বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ কাৰ্যকলাপৰ জৰিয়তে এক পৰমাত্মা বা চৈতন্যৰ কাৰ্যকলাপ ভিন্ন ভিন্ন ৰূপত প্ৰকাশিত হয়।উদাহৰণ স্বৰূপে আমি বিদ্যুতৰ উদাহৰণ লব পাৰো । একে বিদ্যুৎ শক্তি ভিন্ন ভিন্ন যন্ত্ৰৰ মাজেৰে প্ৰবাহিত কৰা হয় যদিও যন্ত্ৰৰ গঠনৰ ভিন্নতা অনুসৰি বিদ্যুৎ শক্তিৰ ভিন্ন ভিন্ন কাৰ্যৰ প্ৰকাশ দেখা যায়। উদাহৰণ স্বৰূপে বিজুলিবাতিৰ মাজেৰে বিদ্যুত প্ৰবাহিত হ’লে পোহৰ উৎপন্ন হয় , বিজুলী চৌকাৰ মাজেৰে বিদ্যুত প্ৰবাহ হ’লে তাপ উৎপন্ন হয় ইত্যাদি । একেদৰে ভিন্ন ভিন্ন জীৱদেহৰ গঠন অনুসৰি এক চৈতন্য বা আত্মাৰ ভিন্ন ভিন্ন কৰ্ম দেখা যায়।অৰ্থাৎ বাঘৰ শৰীৰত চৈতন্যই বাঘৰ দৰে কাম কৰে আৰু  মানুহৰ শৰীৰত একে চৈতন্যই মানুহৰ দৰে কাম কৰে ইত্যাদি।গুৰুজনাই কৈছে যে এক পৰমাত্মাই সমস্ত দেহৰ আত্মা আৰু ভগৱান কৃষ্ণৰ মাধ্যমত সেই পৰম তত্ব বা পৰমাত্মা পূৰ্ণ ৰূপত প্ৰকাশিত হৈছে।  এই সত্যৰ সাক্ষাৎ উপলব্ধি কৰাই সমস্ত প্ৰকাৰৰ পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ লক্ষ্য। পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ দ্বাৰা এই লক্ষ্যত উপনীত হোৱাৰ লগে লগে পৰমাত্মাৰ সৈতে আত্মা এক হৈ যায়। অৰ্থাৎ জীৱাত্মা আৰু পৰমাত্মাৰ মাজৰ পাৰ্থক্যবোধ বিলুপ্ত হয় আৰু ইয়াকে জীৱৰ মুক্তি বুলি অভিহিত কৰা হয়। ভাগৱতত অনেক কাহিনীৰ মাধ্যমত এই তত্ব বহলভাৱে ব্যাখ্যা কৰা হৈছে । নিজৰ অগাধ শাস্ত্ৰজ্ঞানৰ আধাৰত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে ভগৱানৰ সৈতে জীৱৰ সখ্যভাৱৰ আলম লৈ পাৰমাৰ্থিক সাধনা কৰিলে সহজে জীৱাত্মা আৰু পৰমাত্মাৰ একত্ব অনুভৱ কৰিব পাৰি । কোৱা হৈছে যে হৰিদেৱ গুৰুজনাই নিজে  ঈশ্বৰৰৰ সৈতে সখ্যভাৱৰ দ্বাৰা মনসংযোগ সাধন কৰি কেবাবাৰো ঈশ্বৰ দৰ্শনৰ প্ৰত্যক্ষ অনুভূতি লাভ কৰিছিল।(আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -63 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৬৩)

 

In the Mahabharata it is told that queen Droupadi was friend of Lord Krishna. She was subjected to immoral torture in the royal court of the Kourava king. She had five husbands. All of them were famous personalities. All of them were great warriors.  All of them were present in the assembly and Droupadi was tortured in front of them. At that time the elderly powerful personalities of the great Kuru dynasty, the respectable teachers, scholarly people, many famous warriors and general people from all walks of life were present in the assembly. All of them played the role of helpless spectators. Nobody came forward to help her. When Droupadi realized the fact that nobody present in the assembly including her own husbands is unable to save her, she prayed her friend Krishna for help. Krishna did not appear personally but instant help from the lord came to her in a divine way and saved her from that unwarranted situation. In a similar way in response to prayer from Droupadi Lorld Krishna immediately appeared in her place of exile and saved her husbands from the anger of the powerful sage Durvasha through his own way of action. The details of those glorious activities of Lord Krishna are available in the Mahabharata. Scriptures tell that God always remains present with us as our well wisher and friend. We, the common people, can not understand this point and so we are unable to feel the presence of God with us. Citing example of the friendship between Arjuna and Krishna in this context Guru Haideva tells that this is the ideal example of friendship of a human being with God. Arjuna was very deeply involved with the friendship of Lord Krishna. He used to sit, sleep, eat, gossip and maintain all other friendly relationship with Krishna considering him to be an ordinary human being. Finally Lord Krishna had to show him his all inclusive form or Vishbarupa to convince Arjuna that he is the God in human form. The Bgagavadgita and Mahabharata contain detailed description of those facts. Similar is the things in our case also. God is always present with us and without the presence of God within, we can not eat, sleep, gossip, walk and do any other works, that is, we can not remain alive.But in spite of that we can not realize the presence of God with us as our most intimate friend.  Guru Harideva suggests us to acquire Knowledge from Bhagavata and Bhagavadgita and try to realize the presence of God within us as our most intimate friend. (to be continued)

মহাভাৰতত কোৱা হৈছে যে মহাৰাণী দ্ৰৌপদী আৰু ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ মাজত সখ্যভাৱৰ সম্বন্ধ আছিল । কৌৰৱৰ ৰাজসভাত দ্ৰৌপদীক অতি জঘন্যভাৱে অত্যাচাৰ কৰা হৈছিল। দ্ৰৌপদীৰ পাঁচজন  পতি আছিল ।আটাইকেজনে জগদ্বিখ্যাত আৰু মহাপৰাক্ৰমী ব্যক্তি আছিল ।দ্ৰৌপদীৰ ওপৰত অত্যাচাৰ চলাৰ সময়ত তেওঁৰ পঞ্চপতি ৰাজসভাত উপস্থিত আছিল আৰু তেওঁলোকৰ সন্মুখতে  দ্ৰৌপদীৰ ওপৰত অত্যাচাৰ চলোৱা হৈছিল। সেই সময়ত কুৰু বংশৰ বয়োবৃদ্ধ সন্মানীয় আৰু শক্তিশালী ব্যক্তিসকল , পণ্ডিত আৰু শিক্ষাগুৰু সকল , পৰাক্ৰমী যোদ্ধাসকল আৰু সমাজৰ বিভিন্ন দিশৰ গণ্যমান্য ব্যক্তি  তথা সাধাৰণ লোকো উপস্থিত আছিল। কিন্তু এই সকলো ব্যক্তিয় নীৰৱ দৰ্শকৰ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল। দ্ৰৌপদীক সহায় কৰিবলৈ কোনেও আগবাঢ়ি অহা নাছিল।যেতিয়া দ্ৰৌপদীয়ে বুজিব পাৰিছিল যে তেওঁৰ অতি শক্তিধৰ পতিসকলকে ধৰি ৰাজসভাত উপস্থিত থকা কোনো ব্যক্তি তেওঁক বিপদৰ পৰা উদ্ধাৰ কৰাত সক্ষম নহয় তেতিয়া তেওঁ সখা কৃষ্ণৰ ওচৰত সহায়ৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা জনাইছিল। ভগৱান কৃষ্ণ নিজে তেওঁৰ ওচৰত উপস্থিত হোৱা নাছিল যদিও প্ৰাৰ্থনা কৰাৰ লগে লগে নিজৰ ঐশ্বৰিক উপায় প্ৰয়োগ কৰি  দ্ৰৌপদীক মহাবিপদৰ তৎক্ষণাত ৰক্ষা কৰিছিল্। একেদৰে পঞ্চপতিৰ সৈতে বনবাস খাটি থকা কালত দ্ৰৌপদীয়ে আহ্বান কৰাৰ লগে লগে ভগৱান কৃষ্ণ সন্মুখত উপস্থিত হৈ দ্ৰৌপদী আৰু তেওঁৰ পতিসকলক মহাশক্তিশালী দুৰ্বাসা ঋষিৰ কোপৰ পৰা ৰক্ষা কৰিছিল ।মহাভাৰতত ভগৱান কৃষ্ণৰ এনে মহিমাময় কৰ্মসমুহৰ কাহিনী বিতংভাৱে বৰ্ণনা কৰা হৈছে । শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে ঈশ্বৰ পৰম হিতৈষী বন্ধুৰ ৰূপত সদাসৰ্বদা আমাৰ লগতে থাকে। আমাৰ দৰে সাধাৰণ মানুহে এই জ্ঞান লাভ কৰি নিজৰ ভিতৰত ঈশ্বৰৰ উপস্থিতি অনুভৱ কৰিব নোৱাৰাটো আমাৰ সমস্যা।এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই অৰ্জুন আৰু কৃষ্ণৰ মাজত থকা বন্ধুত্বৰ উল্লেখ কৰি কৈছে এই বন্ধুত্ব মানুহ আৰু ঈশ্বৰৰ মাজৰ বন্ধুত্বৰ আদৰ্শ উদাহৰণ হিচাপে গণ্য কৰা উচিত । অৰ্জুনে শ্ৰীকৃষ্ণৰ লগত একেলগে উঠাবহা কৰিছিল ,খাইছিল ,শুইছিল আৰু অন্যান্য অনেক বন্ধুসুলভ আচৰণ কৰিছিল ।কিন্তু তাৰ পিছতো ঈশ্বৰ পৰম বন্ধুৰ ৰূপত সদাসৰ্বদা তেওঁৰ লগতে আছে বুলি অৰ্জুনে বুজিব পৰা নাছিল আৰু কৃষ্ণক সাধাৰণ মনুহ বুলি ভাৱিছিল । অৱশেষত শ্ৰীকৃষ্ণই নিজৰ বিশ্বৰূপ প্ৰদৰ্শন কৰাৰ পিছতহে অৰ্জুনৰ এই জ্ঞান হৈছিল যে ঈশ্বৰ পৰম হিতৈষী বন্ধু আৰু সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ উপদেষ্টাৰ ৰূপত তেওঁৰ লগতে অৱস্থান কৰি আছে।কৃষ্ণ অৰ্জুনৰ উদাহৰণৰ মাধ্যমত  হৰিদেৱ গুৰুজনাই আমাক বুজাই দিছে যে আমাৰ নিজৰ ক্ষেত্ৰতো কথাবিলাক একে । ঈশ্বৰ পৰম বন্ধুৰ ৰূপত সকলো সময়তে আমাৰ লগতে আছে।  ঈশ্বৰৰ সঙ্গ অবিহনে আমি খোৱা ,শোৱা ,চলা-ফিৰা , ইত্যাদিকে ধৰি একো কাম কৰিব নোৱাৰো। অৰ্থাৎ ঈশ্বৰ লগত নাথাকিলে আমি এখন্তেকো জীয়াই থাকিব নোৱাৰো। তথাপিও আমি নিজৰ ভিতৰত পৰম বন্ধুৰ ৰূপত ঈশ্বৰৰ উপস্থিতি অনুভৱ কৰিব নোৱাৰো।হৰিদেৱ গুৰুজনাই ভগৱদ্গীতা আৰু ভাগৱত শাস্ত্ৰৰ পৰা এইবিলাক জ্ঞান আহৰণ কৰি সেই জ্ঞানৰ আধাৰত ঈশ্বৰক বন্ধুৰূপে উপলব্ধি কৰাৰ বাবে প্ৰচেষ্টা কৰাৰ পৰামৰ্শ দিছে। (আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -62 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৬২)

 

Scriptures tell that when god wills everything in the creation moves in accordance with the will of God and everything is materialized in accordance with that will.  In our day to day life we see that when we wish to do something resistances from various sides stand against us. If our will power and strength of efforts exceed the power of the resistances then we can overcome those resistances and do our works in accordance with our own wish. Otherwise we fail in our attempt to do any work. But God is omnipotent and so nothing can resist the will power of God or we can say that when God wish to do something then that is bound to materialize. In the preceding post it is mentioned that by his own divine way God rescued Sudama from the pain of severe poverty.That is,when God wanted to remove Sudama’s poverty everything essential for that purpose were automatically arranged  in accordance with God’s will. To understand this point we can analyze the things as follows. In the Vedas and Vedic scriptures it is told that the demigods of heaven are empowered by God with unimaginable strength and capacities. They are entrusted with duties and responsibilities of maintenance and control of the all material activities in the creation. But demigods are bound to do their works in accordance with the will of God. In our practical life we see that when a human agency decides to execute some project for the welfare of people then so many paper works starting from planning, estimating etc upto issuance of work order is to be done. Then the work order is to be made available to another agency who practically executes the work. In this way the proposed work is completed through several steps and people can get the benefits of that particular project after a long time. But when God wills something then the demigods and all agencies under their control become automatically active and everything gets materialized within no time. In Bhagavata and other Vedic scriptures these things are explained through life stories of various characters. Regarding removal of poverty of Sudama by Lord Krishna Bhagavata tells that the demigods appeared in the place of residence of Sudama as soon as the Lord wished to do so and immediately provide abundant material wealth to Sudama. Based on such teachings of Bhagavata Guru Harideva further explains the “Sakhya Bhava” or the nature of friendship of human beings with God very clearly.   (to be continued)

শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে যেতিয়া ঈশ্বৰে ইচ্ছা কৰে তেতিয়া সৃষ্টিৰ অন্তৰ্গত সমস্ত শক্তি ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা অনুসৰি পৰিচালিত হয় আৰু সৃষ্টিৰ সমস্ত ঘটনা ঈশ্বৰৰ সেই ইচ্ছামতে সংঘটিত হয়। দৈনন্দিন জীৱনত আমি দেখা পাওঁ যে আমি নিজে কিবা এটা কৰাৰ ইচ্ছা কৰিলে সেই ইচ্ছাৰ বিপৰীতে অনেক প্ৰকাৰৰ বাধা আহে । বাধা সৃষ্টি কৰা শক্তিতকৈ আমাৰ ইচ্ছাশক্তি আৰু চেষ্টাৰ সামৰ্থ্য  অধিক হ’লে আমি বাধা অতিক্ৰম কৰি নিজৰ ইচ্ছামতে কাম সম্পন্ন কৰিব পাৰো । অন্যথা আমি কাম কৰাত বিফল হওঁ । কিন্তু ঈশ্বৰ সৰ্বশক্তিমান কাৰণে ঈশ্বৰৰ ইচ্ছাশক্তিক বাধা দি ৰাখিব পৰা  অন্য কোনো শক্তি নাই। অৰ্থাৎ ঈশ্বৰে যিদৰে ইচ্ছা কৰে সেইদৰে কাম সম্পন্ন হবলৈ বাধ্য।ইয়াৰ আগৰ লিখনিত কোৱা হৈছে যে ভগৱান কৃষ্ণই ঐশ্বৰিক উপায়েৰে সুদামাক তীব্ৰ দাৰিদ্ৰ্য যন্ত্ৰণাৰ পৰা মুক্ত কৰিছিল।ইয়াৰ অৰ্থ এয়ে যে কৃষ্ণই সুদামাৰ দাৰিদ্ৰ্য দূৰ কৰাৰ ইচ্ছা কৰিছিল আৰু ভগৱানে ইচ্ছা কৰাৰ লগে লগে সুদামাৰ দৰিদ্ৰতা দূৰ হৈছিল।কথাখিনি আমি তলত দিয়া ধৰণে বুজাৰ চেষ্টা কৰি চাব পাৰো। বেদ আৰু বৈদিক শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে স্বৰ্গ লোকত অৱস্থিত দেৱী-দেৱতাসকলক ভগৱানে অকল্পনীয় শক্তিৰে শক্তিমান কৰি সৃষ্টি কৰিছে । এই শক্তিমান দেৱী-দেৱতাসকলৰ ওপৰত সৃষ্টিৰ সমস্ত জাগতিক ব্যৱস্থাৰ নিয়ন্ত্ৰণ আৰু পৰিচালনাৰ দায়িত্ব ন্যস্ত কৰা হৈছে।কিন্তু দেৱী-দেৱতাসকলে ঈশ্বৰৰ নিয়ন্ত্ৰণাধীন আৰু ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা অনুসৰি কাম কৰিবলৈ বাধ্য ।দৈনন্দিন জীৱনত আমি দেখা পাওঁ যে কোনো মানৱ সংগঠনে কিবা জনহিতকৰ কাম কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰিলে আঁচনি প্ৰস্তুত কৰাৰে পৰা আৰম্ভ কৰি কাম কৰাৰ আদেশ জাৰি কৰা পৰ্যন্ত বহুতো লিখা-পঢ়া কাম কৰা হয় ।এটা সংস্থাই জাৰি কৰা আদেশ কোনো বাৰ্ত্তবাহকে নি দিয়াৰ পিছত অন্য এটা সংস্থাই সেই অনুসৰি কাম কৰে আৰু বহুদিন পিছত সেই কাম সম্পন্ন হয় । এনেদৰে বিভিন্ন পৰ্যায়ৰ মাজেৰে কাম সম্পন্ন হোৱাৰ পিছতহে জনসাধাৰণে তাৰ সুফল ভোগ কৰিবলৈ সক্ষম হয় । কিন্তু যেতিয়া ঈশ্বৰে কিবা কৰাৰ ইচ্ছা কৰে তেতিয়া সেই কামৰ সৈতে সংশ্লিষ্ট বিভাগসমুহৰ দায়িত্বত থকা মহাশক্তিশালী দেৱতাসকল স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱে  সক্ৰিয় হৈ উঠে আৰু ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা অনুসৰি সেই কাম নিমিষতে সম্পন্ন হয় । ভাগৱতকে ধৰি অন্যান্য বৈদিক শাস্ত্ৰত এইবিলাক কথা বিভিন্ন কাহিনীৰ মাধ্যমত ব্যাখ্যা কৰা হৈছে। সুদামাৰ সম্পৰ্কতো ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে শ্ৰীকৃষ্ণই সুদামাৰ দৰিদ্ৰতা নিবাৰণ কৰাৰ ইচ্ছা কৰাৰ লগে লগে সংশ্লিষ্ট বিভাগৰ দায়িত্বত থকা দেৱী-দেৱতাসকল সুদামাৰ বাসস্থানত উপস্থিত হৈছিল আৰু মুহুৰ্ত্তৰ ভিতৰতে ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা অনুসৰি সকলো কাম কৰি সুদামাক এজন ধনৱান আৰু সম্পদশালী ব্যক্তিত পৰিণত কৰি দিছিল ।ভাগৱতৰ এনে প্ৰকাৰৰ জ্ঞানৰ আধাৰত হৰিদেৱ গুৰুজনাই উপদেশ দি কৈছে যে ঈশ্বৰৰ সৈতে মানুহৰ সখ্যভাৱ চিৰন্তন সত্য আৰু এই সত্য উপলব্ধি কৰাৰ বাবে প্ৰচেষ্টা কৰাটো পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ অতি প্ৰয়োজনীয়  অঙ্গ ।(আগলৈ)