Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -92 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৯২)

 

When the sun rises people see so many things in his surroundings. The rising sun does not create anything new. The things seen remain already available in the surroundings. The sun removes the cover of darkness and then people can see the things around them. Citing this analogy Bhagavata tells that God is present in every person as his soul. He is  nearest and dearest to all and without his presence nobody can survive. But in spite of that people cannot see him or realize his presence   in their heart. According to Bhagavata this happens due to accumulation of numerous types of desires  in the heart of people. Again the desires are generated by various activities performed in the previous lives. Because of the cover created by innumerable impure desires lodged within the heart, people cannot realize the presence of God within. However , when the heart is purified God expresses himself not from outside but from inside of one’s heart. This is direct realization of God within  or attainment of  self realization or “Atmajnana”. This is as like as direct experience of sunshine. We know that we cannot see anything in the darkness. When light from sun , fire or any other source removes the  cover of darkness then only we can see the things. But for seeing sun shine no light from any outside source is necessary. We can see the sunshine directly through our eyes. In a similar way one can realize the presence of God within  his own heart after attainment of “Atmajnana”. In this context Guru Harideva suggests that for attainment of “Atmajnana” or realization of God within, people need not leave the company of his relatives, society , material properties etc. and go to forest for spiritual practice. If one whole heartedly comes to “Sharana” of Lord Krishna his heart is purified and then he can directly realize God within his own or attain “Atmajnana”. After coming to this stage of spiritual perfection people can understand the real nature of wife, children, all other people related  to him, wealth-properties  etc. under his  possession  and deal with them in correct ways, that is, without any undue attachments towards them. According to Guru Harideva if the things are analyzed as above people can perform higher spiritual practice and live a blissful material life simultaneously. ( to be continued)

ৰাতিপুৱা সূৰ্য উদয় হোৱাৰ লগে লগে মানুহে চাৰিওপিনে গছ-গছনি ,পৰ্বত-পাহাৰ আদিকে ধৰি অনেক বস্তু দেখা পায়। উদয় হোৱা সূৰ্যই নিজে একো বস্তু সৃষ্টি নকৰে । চাৰিওপিনে দেখা পোৱা বস্তুবোৰ আগৰে পৰাই থাকে । সূৰ্য উদয় হোৱাৰ লগে লগে ৰাতিৰ অন্ধকাৰৰ আৱৰণ দূৰ হয় আৰু তেতিয়া মানুহে বস্তুসমুহ দেখা পায় ।এই উপমা দি ভাগৱতে কৈছে যে ঈশ্বৰ আত্মাৰূপে প্ৰত্যেক মানুহৰ অন্তৰতে থাকে । আত্মা বা ঈশ্বৰতকৈ নিকটতম আৰু প্ৰিয়তম অন্য একো নাই ।কিন্তু তাৰ পিছতো মানুহে ঈশ্বৰক দেখা নাপায় অৰ্থাৎ নিজৰ অন্তৰতে থকা ঈশ্বৰক উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰে । ভাগৱতে কৈছে যে  মানুহৰ অন্তৰত সঞ্চিত হৈ  থকা অসংখ্য প্ৰকাৰৰ কামনা-বাসনাই ইয়াৰ কাৰণ। লগতে কোৱা হৈছে যে আগৰ জন্মসমুহত কৰি অহা বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ কৰ্মৰ  ফলস্বৰূপে কামনা-বাসনা সমুহ সৃষ্টি হয়। জন্ম জন্মান্তৰ জুৰি অপূৰ্ণ হৈ থকা কামনা-বাসনা সমুহ একেলগ হৈ ইয়াৰ এক বৃহৎ ভাণ্ডাৰ সৃষ্টি হয় আৰু এই ভাণ্ডাৰ  আমাৰ অন্তৰত জমা হৈ থাকে । এই সঞ্চিত কামনা বাসনা সমুহে আৱৰণ সৃষ্টি  কৰা হেতুকে মানুহে নিজৰ হৃদয়তে বিৰাজমান ঈশ্বৰক উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰে ।অৱশ্যে যেতিয়া হৃদয় বিশুদ্ধ হয় তেতিয়া মানুহে বাহিৰত ঈশ্বৰ বিচৰাৰ প্ৰয়োজন নাথাকে। বিশুদ্ধ অন্তৰৰ  ব্যক্তিয়ে নিজৰ অন্তৰতে ঈশ্বৰৰ উপস্থিতি অনুভৱ কৰিব পাৰে । এয়ে ঈশ্বৰৰ প্ৰত্যক্ষ অনুভূতি বা আত্মজ্ঞান । এই অনুভৱ নিজ চকুৰে সূৰ্যৰ পোহৰ দেখাৰ নিচিনা ।  আমি জানো যে অন্ধকাৰৰ মাজত থকা একো বস্তু আমি দেখা  নাপাওঁ । সূৰ্য , জুই বা অন্য কোনো উৎসৰ পৰা পোহৰ আহি অন্ধকাৰৰ আৱৰণ দূৰ কৰাৰ পিছতহে  আমি বস্তু দেখা পাওঁ । কিন্তু সূৰ্যৰ পোহৰ অনুভৱ কৰাৰ বাবে বাহিৰৰ অন্য কোনো উৎসৰ পৰা পোহৰ  অনাৰ প্ৰয়োজন নহয় । একেদৰে আত্মজ্ঞান লাভ কৰাৰ পিছত মানুহে নিজৰ ভিতৰতে ঈশ্বৰৰ উপস্থিতি  প্ৰত্যক্ষভাৱে অনুভৱ কৰিব পাৰে । এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই উপদেশ প্ৰদান কৰি কৈছে যে প্ৰত্যক্ষ ঈশ্বৰানুভূতি বা আত্মজ্ঞান লাভ কৰাৰ বাবে মানুহে নিজৰ স্ত্ৰী-পুত্ৰাদি আত্মীয়-স্বজন , সমাজ , বৈষয়িক সা-সম্পদ ইত্যাদি ত্যাগ কৰি পাৰমাৰ্থিক সাধনা কৰাৰ বাবে অৰণ্যলৈ যোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই । যদি কোনো ব্যক্তিয়ে সম্পূৰ্ণ আন্তৰিকতা সহকাৰে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ শৰণ গ্ৰহণ কৰে তেন্তে  তেওঁৰ অন্তৰ বিশুদ্ধ হয় । তেনে ব্যক্তিয়ে  নিজৰ অন্তৰতে ঈশ্বৰক প্ৰত্যক্ষভাৱে অনুভৱ কৰিব পাৰে বা আত্মজ্ঞান লাভ কৰিব পাৰে । পাৰমাৰ্থিক উন্নতিৰ এই স্তৰত উপনীত হোৱাৰ পিছত মানুহে স্ত্ৰী ,সন্তান , আত্মীয়-স্বজন , সমাজ  ইত্যাদি সা-সম্বন্ধ আৰু ধন-সম্পদ ইত্যাদি  জাগতিক বিষয়-বস্তুৰ প্ৰকৃত স্বৰূপ বুজি লৈ সেইবোৰৰ প্ৰতি অহেতুক আসক্তি ত্যাগ কৰিব পাৰে । হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে কথাবিলাক ওপৰত কোৱা ধৰণে বিচাৰ-বিশ্লেষণ কৰি চলিলে উচ্চ পৰ্যায়ৰ পাৰমাৰ্থিক সাধনাৰ সমান্তৰালভাৱে আনন্দময় সাংসাৰিক জীৱন যাপন কৰা সম্ভৱ। (আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -91 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৯১)

 

Bhagavata tells that when a person  sleeps the things and happenings encountered in the state of dreaming is true for him. As soon the concerned person wakes up,  he realizes that everything of the dream world is false. Similarly the things under possession of a person and his relationship with people are true for him as long as he remains alive in the present body. Immediately after destruction of  the  present body  nothing of this world is true for him. Explaining the nature of our relationships with the things and people of this world like that Bhagavata further tells that it is not possible for common people to avoid these things while living in this world. But it is essential to know the true nature of our relationship with them and coordinate accordingly for living a happy and fruitful  life in this world. In this context Guru Hairideva suggests that people should understand the reality of the things and people of the world but at the same time he should not envy anything unfavorable for him. People should not try to utilize anything of this world from the angle of his personal satisfaction. People should try to realize that  God himself establishes relationships with us in the shape of husband, wife, children, relatives, friend, enemy and so on. God himself takes the shape of all other things available in his creation. Being present in us God himself controls our body, mind, intelligence etc. and we maintain relationships with people and things of the world in accordance with that control. Things and people of the world become favorable or unfavorable for us in accordance with the situation in which we are presently placed and those situations are ever changing. If the subject is  are analyzed and things are accepted in this way one can be equipoised. Under such condition everything of this world  becomes favorable for him. Such a person can remain happy from all angles. Explaining the things like this Guru Harideva tells that it is not possible  to attain such state of happiness by mere mental and intelligential exercise. It is essential to come to “Sharana” of Lord Krishna for that purpose.(to be continued)

   ভাগৱতে কৈছে যে মানুহ এজন যেতিয়া শুই থাকে তেতিয়া সপোনত দেখা মানুহ্, বস্তু, ঘটনা, সম্বন্ধ  ইত্যাদি তেওঁৰ কাৰণে সত্য । কিন্তু টোপনিৰ পৰা সাৰ পোৱাৰ লগে লগে মানুহজনে সপোনত দেখা সকলোখিনি  মিছা বুলি বুজি পায়। একেদৰে মানুহে নিজৰ বুলি ভাৱি থকা জগতৰ মানুহ , বস্তু , ঘটনা, সা-সম্পৰ্ক  ইত্যাদিও বৰ্ত্তমানৰ  শৰীৰ ধাৰণ  কৰি থকালৈকে সত্য । শৰীৰ নাশ হোৱাৰ লগে লগে এই জগতৰ সকলোখিনি তেওঁৰ বাবে মিছা হৈ পৰে । এইখন জগতৰ মানুহ আৰু বস্তুৰ সৈতে থকা আমাৰ সম্পৰ্কৰ প্ৰকৃত স্বৰূপ এনেদৰে ব্যাখ্যা কৰি ভাগৱতে পুনৰ  কৈছে যে  এইবিলাৰ সৈতে সম্পৰ্ক নৰখাকৈ আমাৰ দৰে সাধাৰণ লোক জগতত বৰ্ত্তি থকা সম্ভৱ নহয়। কিন্তু জগতত সুখে-সন্তোষে থাকিবলৈ হ’লে ইবিলাকৰ সত্য স্বৰূপ  জানি লৈ সেইমতে সহাৱস্থান কৰাৰ প্ৰয়োজন হয়। এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে জগতৰ মানুহ আৰু বস্তুৰ প্ৰকৃত স্বৰূপ জানি লোৱাৰ লগতে এইবোৰৰ  ভিতৰত যি বস্তু বা মানুহে আমাৰ স্বাৰ্থ পূৰণ কৰিব নোৱাৰে বা স্বাৰ্থৰ পৰিপন্থী হয় সিবিলাকৰ প্ৰতি বিদ্বেষ ভাৱ পোষণ কৰা উচিত নহয়। আমি এই কথা অনুভৱ কৰা প্ৰয়োজন যে   পতি ,পত্নী , সন্তান , অন্যান্য সম্পৰ্কীয় লোক , বন্ধু , শত্ৰু ইত্যাদি আকাৰ ধাৰণ কৰি স্বয়ং ঈশ্বৰে আমাৰ সৈতে সম্পৰ্ক স্থাপন কৰে । জগতত যি যি বস্তু আছে সেই সকলোৱে স্বয়ং ভগৱানৰ ভিন্ন ভিন্ন ৰূপ। তদুপৰি ঈশ্বৰে আমাৰ অন্তৰতে বাস কৰি আমাৰ শৰীৰ ,মন ,বুদ্ধি আদি সমস্তকে নিয়ন্ত্ৰণ  কৰি থাকে আৰু আমি সেই নিয়ন্ত্ৰণমতে  জগতৰ মানুহ আৰু বস্তুৰ লগত সম্বন্ধ স্থাপন কৰো । আমাৰ নিজৰ বৰ্ত্তমান পৰিবেশ-পৰিস্থিতি অনুসৰি জগতৰ মানুহ আৰু বস্তু আমাৰ স্বাৰ্থৰ অনুকূল বা প্ৰতিকূল হৈ উঠে আৰু এই পৰিবেশ-পৰিস্থিতিসমুহৰ পৰিবৰ্ত্তন হৈ থাকে । বিষয়টো যদি এনে ধৰণে বিচাৰ-বিশ্লেষণ কৰি জগতখন যথাযথভাৱে গ্ৰহণ কৰা হয়  তেন্তে মানুহ সৰ্বত্ৰ সমদৃষ্টিসম্পন্ন হ’ব পাৰে । এনে অৱস্থা লাভ কৰা বক্তিৰ মনত  জগতৰ সমস্তই মঙলময় হৈ উঠে আৰু তেওঁ সকলো দিশৰ পৰা সুখী হ’ব পাৰে । কথাবিলাক এনে ধৰণে বিশ্লেষণ কৰি হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে মন আৰু বুদ্ধিৰ সাধাৰণ কছৰত কৰি ওপৰোক্ত প্ৰকাৰৰ  সুখদায়ক অৱস্থা লাভ কৰা সম্ভৱ নহয় । ইয়াৰ বাবে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ চৰণত শৰণ গ্ৰহণ কৰা প্ৰয়োজন । (আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -90 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৯০)

 

We, the human beings, have a body. Wife, children, relatives, properties etc. are various types of possessions connected to our body. We identify the body as “I” and the possessions connected to the body as “mine”. Scriptures tell that the presence of our body, things and people in the creation is true. But the body cannot be “I”; nothing of this world cannot be “mine” and the relationships like wife, children, friend, enemy etc. that we establish with other people are false.  We all know that our body does not exist forever and hence nothing connected with the body can be considered as “mine” after disappearance of the body. In Bhagavata and Bhagavadgita it is clearly stated that anything that does not exist at all times, that is, in the past ,present and future is not true or all such things are false. Moreover, when our body exists, during that time also we have no control over our own body and the things which are supposed to be under our own possession. For example, the body suffers from ailments, old age problems and so many other disorders and finally destroyed. Our near and dear relatives die in front of us and we are to witness their death as a helpless spectator. Our money, properties, and other material possessions are destroyed or go to the possession of other people against our will. We can try our best to prevent those happenings but success cannot be guaranteed.  The relationships we maintain with other people are also of peculiar type. The same woman body whom one identifies as his mother is identified as wife, daughter, aunt etc. by some other people. Again,  existence of a father is dependent upon his son and daughter. If son and daughter are not there no people can be a father. On the other hand , if father is not there then son cannot be there. The same condition is true in case of all other relationships that we maintain with other people. Scriptures tell that the material world run like this and these things cannot be changed by any kind of human effort. One’s mind should be prepared to accept this truth as it is. In this context Guru Harideva suggests that a true devotee of Lord Krishna can clearly understand the reality of the material world and can  prepare his mind as above. He further tells that after coming to “Sharana” of Lord Krishna people gradually become true devotee of the Lord. (to be continued)

আমাৰ এটা শৰীৰ আছে। আমাৰ  আধিকাৰত স্ত্ৰী ,পুত্ৰ ,কন্যা , অন্যান্য সম্পৰ্কীয় লোক, ধন-সম্পত্তি ইত্যাদি  অনেক বস্তু থাকে। এই সমস্ত বস্তু আৰু ব্যক্তি শৰীৰৰ সৈতে সম্পৰ্কিত। আমি শৰীৰটোকে “মই” আৰু শৰীৰৰ সৈতে সম্পৰ্কিত বস্তুসমুহকে “মোৰ” বুলি বিশ্বাস কৰো।শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে জগতত নিজৰ শৰীৰ , বয়-বস্তু  আৰু অন্য মানুহৰ  উপস্থিতি সত্য। কিন্তু শৰীৰ “মই” হ’ব নোৱাৰে, জগতৰ কোনো বস্তু “মোৰ” হ’ব নোৱাৰে আৰু জগতৰ অন্য মানুহৰ লগত আমি স্ত্ৰী, পুত্ৰ্, বন্ধু ,শত্ৰু আদি ধৰণে যি সম্পৰ্ক স্থাপন কৰো সেই সম্পৰ্ক মিছা। আমি সকলোৱে জানো যে  আমাৰ শৰীৰ চিৰস্থায়ী নহয় আৰু আমি এই কথাও সহজে বুজিব পাৰো যে আমাৰ শৰীৰৰ সৈতে সম্পৰ্কিত সকলো বস্তু আৰু সম্বন্ধও শৰীৰ নাশ হোৱাৰ লগে লগে শেষ হৈ যায়। ভাগৱত আৰু ভগৱদ্গীতাত স্পষ্টভাৱে কোৱা হৈছে যি বস্তু অতীত , বৰ্ত্তমান আৰু ভৱিষ্যত তিনিও কালতে নাথাকে সি সত্য নহয় অৰ্থাৎ মিছা ।তদুপৰি শৰীৰ ধাৰণ কৰি থকা অৱস্থাত বা জীয়াই থকা অৱস্থাত যিবিলাক বস্তু আমাৰ বুলি ধৰি লোৱা হয় সেইসমুহৰ ওপৰতো নিজৰ নিয়ন্ত্ৰণ নাথাকে । উদাহৰণ স্বৰূপে শৰীৰত বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ ৰোগ-ব্যাধি উৎপন্ন হয় , বৃদ্ধাৱস্থাকে ধৰি শৰীৰৰ অনেক প্ৰকাৰৰ বিকৃতি ঘটে আৰু অৱশেষত শৰীৰ ধ্বংস হয় । নিজৰ চকুৰ সন্মুখতে আমাৰ নিকটাত্মীয় আৰু অতি মৰম-স্নেহৰ পাত্ৰ ব্যক্তি মৃত্যুমুখত পৰে আৰু আমি নীৰৱ দৰ্শক হৈ তাক চাই থাকিবলগীয়া হয় । আমাৰ নিজৰ ধন সম্পদ নষ্ট হৈ যায় অথবা আমাৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে এই বোৰৰ অধিকাৰ আনৰ হাতলৈ গুছি যায় । এইবিলাক দুৰ্ঘটনা প্ৰতিহত কৰাৰ বাবে আমি মনে-প্ৰাণে চেষ্টাহে কৰিব পাৰো কিন্তু সেই চেষ্টাত সফল হোৱাৰ কোনো নিশ্চয়তা নাথাকে । আনহাতে অন্য ব্যক্তিৰ সৈতে আমি যিবিলাক সম্বন্ধ ৰাখি চলো সিও অদ্ভূত ধৰণৰ। একেটা স্ত্ৰী শৰীৰকে জাগতিক সম্বন্ধবশতঃ কোনোৱে মাতৃজ্ঞান কৰে , কোনোৱে পত্নী জ্ঞান কৰে , কোনোৱে ভগ্নী জ্ঞান কৰে, কোনোৱে কন্যা জ্ঞান কৰে ইত্যাদি । আনহাতে আকৌ পিতাৰ সৈতে পুত্ৰ-কন্যাৰ সম্বন্ধ পৰস্পৰ অস্তিত্ব সাপেক্ষ,পিতাৰ অস্তিত্বৰ ওপৰত পুত্ৰ-কন্যাৰ  অস্তিত্ব নিৰ্ভৰ কৰে। পুত্ৰ-কন্যা নাথাকিলে পিতা কাৰো পিতা নহয়।পিতা নাথাকিলেও পুত্ৰ-কন্যা  নাথাকে । জাগতিক জীৱনৰ সকলো সা-সম্বন্ধৰ  ক্ষেত্ৰতে এই কথা সত্য। শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে জগতখন এনেকৈয়ে চলে আৰু কোনো মানৱীয় প্ৰচেষ্টাৰ দ্বাৰা এইবিলাক পৰিবৰ্ত্তন কৰা বা বাধা দিয়া সম্ভৱ নহয় । এইবিলাক সত্য যথাযথ ৰূপত অৰ্থাৎ যেনেকৈ আছে তেনেদৰে গ্ৰহণ কৰাৰ বাবে মনক সাজু কৰাত বাদে অন্য একো উপায় নাই।এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে ভগৱান কৃষ্ণৰ  শুদ্ধ ভক্ত সকলৰ মনত এইবিলাক তত্ব পৰিষ্কাৰ হয় আৰু  তেওঁলোকৰ মনে জগতৰ নিয়মসমুহ যথাযথভাৱে গ্ৰহণ কৰিব পাৰে। ভগৱান কৃষ্ণৰ  শৰণ গ্ৰহণ কৰাৰ পিছত মানুহ  ক্ৰমান্বয়ে শুদ্ধ ভক্তত পৰিণত হয় ।(আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -89 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৮৯)

 

Guru Harideva suggests that the first stage of “Sharana” means surrendering of one’s mind to lord Krishna. Details of this are discussed in the preceding posts. Now, explaining the subject  further  Guru Harideva  tells that after surrendering of one’s mind to Lord Krishna  one should try to surrender his attachments  towards wife , son, daughter , other relatives, house , properties etc. to lord Krishna . This stage of surrendering is termed as second or medium stage of “Sharana” by him. Practically, in day to day life, we, the common people, consider our material properties and relationship with others as most valuable and essential parts of our life. We cannot imagine a life without them. Most of the people are not ready to give away even one coin of lowest value also. However, if the Government declares the same particular coin as invalid then we can throw it away. In a similar way if we truly assess the reality of the things and people of this world and our connections with them, then  we can understand that those things bear no real value. Under such condition only we can remain free from any kind of attachment towards them.  Scriptures try to clarify this point as follows. In this world we see Rabbit and Rabbit has no horn .Also, there are animals like cow, buffalo etc.  and they have horn . So, horn and Rabbit both are there but there is no connection between them. That is, if we connect horn with Rabbit and utter as horn of rabbit then it carries no meaning and this is a false statement. This is because though the existence of horn and Rabbit is true the connection between them is false. With this analogy the scriptures tell that the relationship of things of the world with us is like this. Presence of things and people in this world is true but the relationship we establish with them is false. In this context Guru Harideva suggests that by simple scriptural knowledge as above this truth cannot be fully realized. With theoretical knowledge acquired from the scriptures people cannot become free from the attachment of material objects and worldly relationship with people. After coming to “Sharana” or shelter of Lord Krishna one’s mind is purified and then only people can realize the truth and surrender material attachment to Lord Krishna and can become free from those attachments. ( to be continued)

হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে প্ৰথম পৰ্যায়ৰ শৰণৰ অৰ্থ হৈছে নিজৰ মনক ভগৱান কৃষ্ণৰ ওচৰত সমৰ্পণ কৰা। আগৰ কেইটামান লিখনিত এই বিষয়ে বিতংকৈ কোৱাৰ চেষ্ট কৰা হৈছে । এই বিষয়ত আৰু আগলৈ গৈ হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে  ভগৱান কৃষ্ণৰ চৰণত মন সমৰ্পণ কৰাৰ পিছত  স্ত্ৰী –পুত্ৰ- মিত্ৰ  আদি সা-সম্বন্ধ আৰু গৃহ–ধন আদি  বিষয় সম্পদৰ প্ৰতি আসক্তি ভগৱানৰ চৰণত অৰ্পণ কৰাৰ চেষ্টা কৰিব লাগে । এই পৰ্যায়ৰ শৰণক দ্বিতীয় পৰ্যায়ৰ শৰণ বা মধ্যম শৰণ বুলি হৰিদেৱ গুৰুজনাই অভিহিত কৰিছে ।আমি জানো যে আমাৰ দৰে সাধাৰণ মানুহে বৈষয়িক সা-সম্পদ আৰু পৰিয়াল-পৰিজনৰ সৈতে থকা সম্পৰ্কসমুহকে জীৱনৰ অতিশয় মূল্যৱান আৰু অপৰিহাৰ্য অংশ হিচাপে গণ্য কৰে । এইবিলাক বাদ দি জীৱন ধাৰণ কৰাৰ কথা আমি ভাৱিব নোৱাৰো । সাধাৰণ এটকীয়া মুদ্ৰা এটাকো ত্যাগ কৰাৰ কথা আমাৰ দৰে সংসাৰ আসক্ত মানুহে ভাৱিব নোৱাৰে ।অৱশ্যে চৰকাৰে যদি সেই একেটা মুদ্ৰাকে অচল বুলি ঘোষণা কৰে তেন্তে তাক ত্যাগ কৰা আমাৰ বাবে সহজ হৈ উঠে ।  একেদৰে  মিথ্যা বা অসত্য বুলি অনুভৱ কৰিব নোৱাৰিলে স্ত্ৰী–পুত্ৰ-কলত্ৰ-ধন-সম্পদ আদিৰ মোহ ত্যাগ কৰা সম্ভৱ নহয়। সেই হেতুকে আমি সদায় চকুৰ আগতে দেখি থকা এইবিলাক বস্তু আৰু সা-সম্বন্ধ ইত্যাদি  কিদৰে মিথ্যা হ’ব পাৰে তাক বিচাৰ কৰি চোৱা প্ৰয়োজন ।  আমি জানো যে জগতত শিয়াল নামৰ এবিধ জন্তু আছে । শিয়ালৰ শিং নাই । আনহাতে গৰু ,ম’হ , ছাগলী আদি শিং থকা জন্তুও জগতত আছে । অৰ্থাৎ শিং আৰু শিয়াল দুয়োটা বস্তু জগতত আছে যদিও  উভয়ৰে মাজত কোনো সম্পৰ্ক নাই । এতিয়া  যদি শিং শব্দটো শিয়ালৰ সৈতে সংযোগ কৰি শিয়ালৰ শিং বুলি কোৱা হয় তেন্তে ইয়াৰ কোনো অৰ্থ নাথাকে বা এটা মিছা সম্পৰ্ক স্থাপন কৰা হয়। ইয়াত শিয়াল আৰু শিঙৰ অস্তিত্ব সঁচা যদিও শিয়ালৰ সৈতে শিঙৰ সম্পৰ্ক মিছা । এনে উপমাৰ দ্বাৰা শাস্ত্ৰত বুজাই দিয়া হৈছে যে জগতৰ বস্তু আৰু  মানুহৰ সৈতে আমাৰ যি সম্পৰ্ক আছে বুলি আমি ভাৱো সিও এনে  ধৰণৰ, অৰ্থাৎ মিছা ।  জগতত আমি  মানুহ আৰু  বস্তু দেখাটো সত্য কিন্তু সিবিলাকৰ সৈতে আমি যি সম্পৰ্ক স্থাপন কৰো সেই সম্পৰ্ক সঁচা নহয় । এই সন্দৰ্ভত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে এনে গভীৰ তত্বজ্ঞান উপলব্ধি কৰাৰ বাবে শাস্ত্ৰৰ কথাবিলাক ওপৰত কোৱাৰ দৰে জানি লোৱাটোৱে যথেষ্ট নহয় ।আক্ষৰিক অৰ্থত কথাবিলাক জানিলেই মানুহে  বৈষয়িক জগতৰ আসক্তিৰ পৰা মুক্ত হ’ব নোৱাৰে । ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ শৰণ গ্ৰহণ কৰাৰ পিছত মন বা অন্তঃকৰণ  বিশুদ্ধ হয় আৰু তেতিয়াহে মানুহে প্ৰকৃত সত্য উপলব্ধি কৰি বৈষয়িক জগতৰ বস্তু আৰু সম্বন্ধৰ আসক্তিৰ পৰা মুক্ত হ’ব পাৰে । (আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -88 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৮৮)

 In Bhagavata it is told that mind is the cause of birth, rebirth and the happiness and miseries that we face in our life. In some of the preceding posts we have tried to have some preliminary ideas regarding the peculiar characteristics of our mind. In this context the Bhagavata further tells that if one realizes the fact that everything available in the creation belong to God and nothing of the world can be possessed by us then our mind can never lead us to any kind of dis-satisfaction and resultant sorrow. We can try to understand this point as follows. If we see the sky, mountain, sun, star etc. we easily understand that those things are creation of God and cannot come under our possession. So, these things cannot create disturbances in our mind. Rather our mind freely enjoy the beauty and majesty of them and becomes happy. On the other hand there are so many things like land, building, money, gold, silver etc. that can be possessed by us. If one desires to possess such a thing and gets it he becomes happy. If someone desires to possess something but cannot get them then he becomes unhappy. Contrary to those thoughts if the mind realizes the fact that those objects of desires are also creation of God as like as sky, sea, mountain etc. and hence cannot be possessed by anybody in true sense, then no object of this world can make people unhappy under any circumstance. Moreover, with such set up of mind people can enjoy everything available in the creation of God and can become happy without possessing anything of them personally. But in actual practice things are not as easy as described here. This is because, it is a very difficult task to train the mind to accept everything of the world as creation of God. It is also very difficult to remove the desires of mind to possess the things of its choice. In this regard Guru Haideva suggests that coming to Sharana of God  or surrendering to Lord Krishna is the solution to this problem. Once people surrender to Lord Krishna he can gradually understand the fact that everything of this world belongs to Lord Krishna. People can enjoy bliss of the things but cannot become the owner of them. (to be continued)

ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে মন আমাৰ জন্ম, পুনৰ্জন্ম আৰু জীৱনত ভোগ কৰা সুখ, দুখ ইত্যদিৰ কাৰণ ।ইয়াৰ আগৰ কেইটামান লিখনিত মনৰ বিশেষ আৰু আচৰিত ধৰণৰ চৰিত্ৰ সম্পৰ্কে কিছু সাধাৰণ আভাস লোৱাৰ চেষ্টা কৰা হৈছে । এই প্ৰসঙ্গত ভাগৱতে কৈছে যে মনে যদি এই সত্য অনুভৱ কৰিব পাৰে যে জগতত যি যি আছে সেই সমস্তৰে গৰাকী  ভগৱান কৃষ্ণ আৰু  ইয়াৰ একোৰে  মালিকী স্বত্ব অন্য কোনেও লাভ কৰা সম্ভৱ নহয় তেন্তে মনৰ ভাৱনাই আমাক কোনো প্ৰকাৰৰ অসন্তোষ আৰু তাৰ ফলত উৎপন্ন হ’ব পৰা দুখৰ মাজলৈ লৈ যাব নোৱাৰে । কথাখিনি আমি এনেদৰে বুজাৰ চেষ্টা কৰিব পাৰো। আমি যদি আকাশ , সমুদ্ৰ ,পৰ্বত , সূৰ্য , তৰা আদিৰ পিনে চাওঁ তেন্তে সহজতে বুজিব পাৰো যে  ইবিলাক ঈশ্বৰৰ সৃষ্টি আৰু ইবিলাক   আমাৰ নিজৰ ব্যক্তিগত অধিকাৰলৈ আনিব পৰা বস্তু নহয় । গতিকে ইবিলাকে আমাৰ মনত কোনো ধৰণৰ অশান্তি সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰে । বৰঞ্চ আমি ইবিলাক মুক্ত মনেৰে দৰ্শন কৰি ইয়াৰ সৌন্দৰ্য আৰু  বিশলতা উপভোগ কৰো আৰু মনত অতিশয় আনন্দ  লাভ কৰো ।আনহাতে জগতত মাটি ,ঘৰ , টকা ,সোণ ,ৰূপ ইত্যাদিকে ধৰি অন্য অনেক বস্তু আছে যিবিলাক নিজৰ ব্যক্তিগত সম্পত্তি হিচাপে অধিকাৰ কৰিব পাৰি বুলি মনে ভাৱে। সেই ভাৱ অনুসৰি যি মানুহে এইবিলাকৰ অধিকাৰ  পাব বিচাৰে আৰু পায় তেওঁলোকৰ মনত সন্তুষ্টি আৰু আনন্দৰ উদয় হয় । যি মানুহে  ইবিলাক পাব বিচাৰিও নাপায় তেওঁলোকৰ মনত অশান্তি আৰু দুখ উৎপন্ন হয়। ওপৰোক্ত ধৰণৰ চিন্তাৰ বিপৰীতে গৈ যদি কোনো ব্যক্তিৰ মনে ভাৱিব পাৰে যে  তেওঁ অধিকাৰ কৰিব বিচৰা বস্তুসমুহো আকাশ, সাগৰ , গ্ৰহ্-নক্ষত্ৰ আদিৰ দৰে ভগৱানে সৃষ্টি কৰা বস্তু আৰু ব্যক্তিগত পৰ্যায়ত কোনো লোকে ইবিলাক নিজৰ কৰি লোৱা সম্ভৱ নহয় তেন্তে জগতৰ একো বস্তুৱে কোনো পৰিস্থিতিতে তেনে ব্যক্তিৰ মনত অশান্তি অথবা দুখ উৎপন্ন কৰিব নোৱাৰে। বৰঞ্চ মনত এনে ভাৱনাৰ জন্ম দিব পাৰিলে মানুহে সৃষ্টিৰ অন্তৰ্গত কোনো  বস্তুৰ মালিকী স্বত্ব লাভ নকৰাকৈয়ে ঈশ্বৰৰ মালিকানাধীন জগতৰ সমস্ত বস্তুৰ পৰাই আনন্দ লাভ কৰিব পাৰে। কিন্তু প্ৰকৃততে কথাবিলাক যিমান সহজে কোৱা হৈছে ব্যৱহাৰিকভাৱে কৰা তেনে সহজ নহয়। ইয়াৰ কাৰণ হৈছে জগতৰ ক্ষুদ্ৰ-বৃহৎ প্ৰত্যেকটো বস্তু একেজন ভগৱানৰে সৃষ্টি  আৰু  তেৱেঁ প্ৰত্যেক বস্তুৰ প্ৰকৃত  গৰাকী   বুলি   মনক বুজোৱা অত্যন্ত কঠিন কাম । মানুহৰ মনৰ পৰা বস্তুৰ প্ৰতি থকা কামনা-বাসনা দূৰ কৰাও অত্যন্ত কঠিন ।এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে ভগৱান কৃষ্ণৰ চৰণত শৰণ গ্ৰহণ কৰাই এই সমস্যা সমাধানৰ উপায় । শৰণ গ্ৰহণ কৰাৰ পিছত মানুহে ক্ৰমান্বয়ে এই সত্য বুজিব পাৰে যে জগতৰ প্ৰত্যেক বস্তুৰ মালিক ভগৱান কৃষ্ণ । মানুহে জগতৰ বস্তুৰ পৰা আনন্দ আহৰণ কৰাৰ অধিকাৰ আছে কিন্তু একো বস্তুৰে মালিক হোৱাৰ অধিকাৰ কাৰো নাই। (আগলৈ)

Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -87 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৮৭)

 

Bhagavata tells that shadow, echo, mirage etc. are not real things. These are illusory reflections of real things. But these unreal things can create feelings of fear, lust, anger and many other type of reactions in the mind of people. This is because mind of human being considers them as real objects. Once the mind understands the reality of the things it becomes free from those reactions. Citing this analogy Bhagavata tells that the things outside us are shadows of one real existence or God Almighty. Our mind wrongly considers them as real and separated from each other. We identify them with various names and forms. Because of that these things create reactions like feelings of ownership, like and dislike etc. in our mind and make us happy or unhappy. Once our mind understands the reality of them  it becomes free from happiness and sorrow generated by those things. Bhagavata cited the example of our dream state also to make the things clear. We know that our dream world is unreal. It vanishes when we wake up from sleep. But during dream state we believe the things of dream world as true. That is why we become afraid when a tiger of dream world chases us. We feel happiness when we become a rich person or king in the dream world. We feel sorry when we become a beggar in the dream world and like that. The tiger, king , beggar etc. of dream world are false but the fear, happiness and sorrow etc. generated in our mind by them are true. Thus we see that non-existent things can generate happiness and sorrow in our mind. Explaining the things in this way Bhagavata tells that lord Krishna –the God Almighty alone is the ultimate creator and controller of this world. Also, he alone is the created. No entity of this world can exist as separate from him. In this context Guru Harideva suggests   that common people like us can realize this truth when they surrender and take shelter in Lord Krishna. He further tells that after realization of this truth people need not keep themselves detached from worldly things. They can come into contact with everything and enjoy everything of this world without any fear and without any attachment pertaining to real life as like as things enjoyed in the dream world   . (to be continued)

ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে ছায়াঁ , প্ৰতিধ্বনি , মৰিচিকা ইত্যাদি বস্তু সত্য নহয় । এইবিলাক সত্য বস্তুৰ প্ৰতিফলন মাত্ৰ।কিন্তু এইবিলাক অসত্য বস্তুৱে আমাৰ মনত ভয়, ক্ৰোধ , লোভ ,মোহ  ইত্যাদি অনেক প্ৰকাৰৰ প্ৰতিক্ৰিয়া সৃষ্টি কৰিব পাৰে ।  ইয়াৰ কাৰণ হৈছে আমাৰ মনে এইবিলাক সত্য বুলি বিশ্বাস কৰে । মনে যেতিয়া এইবিলাকৰ অন্তৰালত থকা প্ৰকৃত তথ্য জানি লৈ ইয়াক অসত্য বুলি বুজি  পায় তেতিয়াহে ইবিলাকে সৃষ্টি কৰা প্ৰতিক্ৰিয়াৰ পৰা মুক্ত হ’ব পাৰে । এই উপমা দি ভাগৱতে কৈছে যে  আমাৰ বাহিৰত যিবিলাক বস্তু আমি দেখা পাওঁ  সেইবোৰো একমাত্ৰ  সত্য বস্তু অৰ্থাৎ পৰমেশ্বৰৰ প্ৰতিবিম্ব ।আমাৰ মনে এইবিলাকক সত্য বস্তু বুলি ভাৱে , প্ৰত্যেক বস্তু ইটোৰ পৰা সিটো পৃথক বুলি ভাৱে আৰু প্ৰত্যেক বস্তুকে বেলেগ বেলেগ নাম আৰু ৰূপৰ সহায়ত চিনাক্ত কৰে । সেই কাৰণে এই বস্তুসমুহে আমাৰ মনত মালিকানা , ভাল পোৱা ,বেয়া পোৱা ইত্যাদি অনেক ভাৱ আৰু সেই ভাৱৰ সৈতে সামঞ্জস্য থকা প্ৰতিক্ৰিয়াৰ সৃষ্টি কৰি সুখ বা দুখ উৎপন্ন কৰে । মনে যদি জগতৰ বস্তুসমুহৰ অন্তৰালত থকা প্ৰকৃত সত্য বুজিব পাৰে  তেন্তে এইসমুহে সৃষ্টি কৰা সুখ বা দুখৰ পৰা মুক্ত থাকিব পাৰে । কথাখিনি স্পষ্ট কৰাৰ বাবে ভগৱতে আমাৰ স্বপ্নকালীন অৱস্থাৰ কথাও উল্লেখ কৰিছে । আমি জানো যে  স্বপ্নজগত মিছা । টোপনিৰ পৰা সাৰ পোৱাৰ লগে লগে সপোনৰ জগত অন্তৰ্ধান হয় । কিন্তু সপোন দেখি থকা অৱস্থাত আমি তাক সঁচা বুলি ভাৱো । সেই কাৰণে সপোনত বাঘে খেদি আহিলে আমাৰ ভয় লাগে । সপোনত ধনী মানুহ বা ৰজা হোৱা দেখিলে আমাৰ মনত আনন্দ লাগে । সপোনত ভিক্ষাৰী হ’লে মনত কষ্ট হয় ইত্যাদি । সপোনৰ বাঘ ,ৰজা ,ভিক্ষাৰী আদি অসত্য কিন্তু মনে ভোগ কৰা ভয় , আনন্দ ,দুখ আদি সত্য।সপোন শেষ হোৱাৰ লগে লগে ইবিলাক নোহোৱা হয় আৰু বাস্তৱ জীৱনৰ সৈতে ইয়াৰ একো সম্পৰ্ক নাই বুলি আমি বুজি পাওঁ । এনেদৰে চালে দেখা যায় যে অসত্য বা অস্তিত্বহীন বস্তুৱে সাময়িকভাৱে আমাৰ মনত সুখ দুখ উৎপন্ন কৰিব পাৰে । কথাবিলাক এনেদৰে বিশ্লেষণ কৰি ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণ জগতৰ একমাত্ৰ স্ৰষ্টা  আৰু নিয়ন্ত্ৰক । সমস্ত সৃষ্ট বস্তুও পৰমেশ্বৰ কৃষ্ণ ।জগতৰ কোনো বস্তুৱে ভগৱানৰ পৰা পৃথক হৈ থাকিব নোৱৰে । এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে  যে  আমাৰ দৰে সাধাৰণ মানুহে ভগৱান কৃষ্ণৰ শৰণ গ্ৰহণ কৰিলে এই তত্ব পৰিষ্কাৰভাৱে বুজিব পাৰে । এই সত্য উপলব্ধি কৰাৰ পিছত মানুহে বৈষয়িক জগতৰ পৰা  বিচ্ছিন্ন হৈ থকাৰ প্ৰয়োজন নাথাকে । তেনে  ব্যক্তিয়ে  নিৰ্ভয়ে জগতৰ সমস্তৰে সংস্পৰ্শলৈ আহিব পাৰে।যিদৰে মানুহে সপোনত ভোগ কৰা বস্তুৰ প্ৰতি দিঠকত কোনো আসক্তি অনুভৱ নকৰে সেইদৰে,  অৰ্থাৎ জগতৰ একো  বস্তুৱে সত্য নহয় আৰু সমস্তই এক পৰম সত্য বা ভগৱান কৃষ্ণৰ প্ৰতিবিম্ব বুলি জানি তেনে  ব্যক্তিয়ে  সংসাৰৰ আনন্দ উপভোগ কৰিব পাৰে। (আগলৈ)