The “Satra” Institution of Guru Harideva-111 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠান-১১১)

 

In Bhagavadgita it is told that four categories of people of good nature seek  God. But the purposes of approach are different for different categories of people . People in distress seek God and pray for getting relief from their distressful conditions. One class of people are interested in collection of   information about God to fulfill the curiosity of their mind. They seek God for that purpose. Majority of the people are interested in enjoyment of material happiness in life. They perform various religious rites to satisfy God and pray him to get  the desired material happiness  in return. These types of relationships with God are said to be of temporary and selfish nature. People in distress may forget God when their miseries are over. Curios people may not have any interest in God once their curiosity is over. Seeker of material comforts may forget God after getting huge quantity of wealth or when their desires are not fulfilled according to their expectations. Moreover, it is clear that the three categories of people mentioned above approach God to get something in return from God . In other words we can say that they do not want God, they want something material and seek help from God to get that. In Bhagavadgita Lord Krishna tells that all those people are good since they remember him at least in that way. In Bhagavata also it is told that any type of connection with God is beneficial for anybody .This is because one’s heart is purified by every  type of relationship with God and once heart is purified people  become interested in God in true sense . In Bhagavata this is explained  with  stories of various types to make the point clear to us. Now, coming to the fourth category of the seeker of God  Bhagavadgita tells that they are the “Atmajnani”  or  the self realized  people. Regarding this class of people  we  discussed in the  preceding post . This category of people, that is, the self realized people  knows that God is always present with him in all conditions. He also knows it well that God is his soul or the true self in him and God is the most beloved  and most valuable possession of him. So,  this class of people expect nothing except  love and affection from God. Through this type of analysis of the knowledge contained in the Bhagavadgita and Bhagavata the philosophy of the Satra Institution of Guru Harideva can be understood. (to be continued)

ভগৱদ্গীতাত কোৱা হৈছে যে চাৰিটা শ্ৰেণীৰ লোকে ঈশ্বৰক বিচাৰে । কিন্তু প্ৰত্যেক শ্ৰেণীৰ লোকৰে ঈশ্বৰক বিচৰাৰ উদ্দেশ্য বেলেগ বেলেগ ।জীৱনত ভোগ কৰা দুখ-যন্ত্ৰণাত কাতৰ হৈ এচাম লোক ঈশ্বৰমুখী হয় ।তেওঁলোকে দুখ যন্ত্ৰণাৰ পৰা উদ্ধাৰ পোৱাৰ কামনা কৰি ঈশ্বৰক প্ৰাৰ্থনা কৰে । আন এক শ্ৰেণীৰ লোকে ঈশ্বৰ সম্পৰ্কে বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ তথ্য সংগ্ৰহ কৰাৰ বাবে আগ্ৰহী হয় । তেওঁলোকে নিজৰ সেই অনুসন্ধিৎসা পূৰণ কৰাৰ বাবে ঈশ্বৰৰ প্ৰতি আগ্ৰহ প্ৰকাশ কৰে ।বেছিভাগ মানুহ বৈষয়িক সুখ সমৃদ্ধিৰে পৰিপূৰ্ণ সাংসাৰিক জীৱন যাপন কৰাৰ বাবে আগ্ৰহী হয় ।তেওঁলোকে ঈশ্বৰক সন্তুষ্ট কৰাৰ অৰ্থে বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ ধৰ্মীয় কাৰ্যৰ অনুষ্ঠান কৰে আৰু তাৰ বিনিময়ত বৈষয়িক সুখ সমৃদ্ধি প্ৰদান কৰাৰ বাবে ঈশ্বৰৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা জনায় ।ঈশ্বৰৰ সৈতে স্থাপন কৰা এনে ধৰণৰ সকলো সম্পৰ্কই ক্ষুদ্ৰ স্বাৰ্থযুক্ত আৰু ইয়াৰ স্থায়িত্বৰ বিষয়ে একো ক’ব নোৱৰি। যন্ত্ৰণাত কাতৰ ব্যক্তিয়ে যন্ত্ৰণাৰ উপশম হোৱাৰ পিছত ঈশ্বৰক পাহৰি যাব পাৰে ।অনুসন্ধিৎসু ব্যক্তিয়ে অনুসন্ধান শেষ হোৱাৰ পিছত ঈশ্বৰৰ প্ৰয়োজন অনুভৱ নকৰিব পাৰে । সুখ সমৃদ্ধি আশা কৰা ব্যক্তিয়ে পৰ্যাপ্ত পৰিমাণে সুখী আৰু সমৃদ্ধিশালী হোৱাৰ পিছত অথবা  আশা কৰা অনুসৰি সুখ সম্পদ নাপালে ঈশ্বৰক পাহৰি যাব পাৰে । ইয়াতে আৰু এটা কথা স্পষ্টভাৱে বুজিব পাৰি যে ওপৰোক্ত তিনিও শ্ৰেণীৰ লোকে ঈশ্বৰৰ পৰা কিবা নহয় কিবা পোৱাৰ আকাংক্ষা কৰে ।অন্যভাৱে ক’বলৈ  হ’লে তেওঁলোকে ঈশ্বৰক নিবিচাৰে - অন্য কিবা আকাংক্ষিত বস্তু পাবৰ বাবেহে ঈশ্বৰৰ  অনুগ্ৰহ বিচাৰে ।ভগৱদ্গীতাত ভগৱান কৃষ্ণই কৈছে যে তেনে ক্ষুদ্ৰ আৰু স্বাৰ্থপৰ উদ্দেশ্য লৈ হ'লেও তেওঁলোকে ঈশ্বৰকে বিচাৰে আৰু সেই কাৰণে এই সকলো শ্ৰেণীৰ মানুহেই সজ্জন ব্যক্তি। ভাগৱতেও কৈছে যে ভগৱানৰ লগত স্থাপন কৰা যিকোনো প্ৰকাৰৰ সম্পৰ্কই মঙ্গলদায়ক। ইয়াৰ কাৰণ ভগৱানৰ সৈতে স্থাপন কৰা সকলো ধৰণৰ  সম্পৰ্কৰ পৰা অন্তৰ বিশুদ্ধ হয় আৰু অন্তৰ বিশুদ্ধ হ’লে ব্যক্তি ঈশ্বৰৰ প্ৰতি সঁচা অৰ্থত আগ্ৰহী হয় । ভাগৱতত বিভিন্ন কাহিনীৰ আলমত এই কথাখিনি সহজভাৱে বুজাই দিযা হৈছে । ঈশ্বৰক বিচৰা চতুৰ্থ শ্ৰেণীৰ লোকৰ কথা উল্লেখ কৰি ভগৱদ্গীতাত কোৱা হৈছে  যে  আত্মজ্ঞানী পুৰুষসকল এই শ্ৰেণীত পৰে।আত্মজ্ঞান আৰু আত্মজ্ঞানীৰ বিষয়ে ইয়াৰ আগৰ লিখনিত কৈ অহা হৈছে।এই শ্ৰেণীৰ লোক অৰ্থাৎ আত্মজ্ঞানী পুৰুষে জানে যে ঈশ্বৰ সকলো সময়তে আৰু সকলো অৱস্থাতে তেওঁৰ লগতে থাকে ।আত্মা বা চৈতন্যৰ ৰূপত নিজৰ ভিতৰতে সদাবিৰাজমান ঈশ্বৰ তেওঁৰ প্ৰিয়তম আৰু অমূল্য সম্পদ বুলি বুজি পায় । সেই সকল ব্যক্তিয়ে  ঈশ্বৰৰ পৰা প্ৰেম- প্ৰীতিপূৰ্ণ সম্পৰ্কত বাদে অন্য একো নিবিচৰে ।ভগৱদ্গীতা আৰু ভাগৱতে প্ৰচাৰ কৰা এনে প্ৰকাৰৰ জ্ঞানৰ আধাৰত বিচাৰ কৰিলেহে হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰৰ দৰ্শন বুজিব পাৰি ।(আগলৈ)