The “Satra” Institution of Guru Harideva-89(হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠান-৮৯)

 

In this world innumerable number of objects were there in the past ,  are there at present and will be there in the future.It is told in Bhagavata that out of those not a single object  is separate from God. It is also told in Bhagavata that everything of the world is the creation of God. Hence it can be said that the creator and the things created are not separate from each other.It is difficult to understand such statement of scriptures by common people like us. This is because in our day to day life we see that the creator, the tools and raw materials required for creating something and the created items are separate from each other. We can take example of a wooden chair. One carpenter is required for making or creating the chair. Again, raw materials like wood, nails etc and tools like chisel, saw, hammers etc are required for construction of the chair. Then by using his own creativity the carpenter makes or creates the chair from the wood with the help of the tools mentioned above. Here we can practically see that the carpenter, the wood, the tools used by the carpenter and the chair made by the carpenter are separate from each other. But  Bhagavata and other Vedic scriptures tell that in the creation of God nothing is separate from God. To make the things clear Bhagavata has cited the example of spider. A spider expands a web as and when it wills to do so.  It uses different parts of its own body as tools for expansion of the web. The thread required for making the web comes from inside the spider .The web remains expanded for sometimes so long the spider wishes to play with it. As soon as the purpose of the web is over the spider shallows the threads and dismantles the web. Here we see that nothing is separate from the spider. This is because all potencies for creation and annihilation of the web are inherent inside the spider. In a similar way the whole creation is the expansion of the potency of God from within himself. Bhagavata tells that God displays the creation from within himself, utilizes it in accordance with his purpose and withdraws it within himself when his purpose is over.  This type of union of God with his own creation ,that is, God along with his creation  is termed  as “Akhanda Sat” or indivisible ultimate truth by Guru Harideva. He also mentioned that the purpose   of his Stra Institution is to help common people to realize this “Akhanda Sat”.  (to be continued)

জগতত অগণ্য সংখ্যক বস্তু আগতেও আছিল , বৰ্ত্তমানো আছে আৰু ভৱিষ্যতেও থাকিব।ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে ইয়াৰ ভিতৰৰ এনে এটা বস্তুও নাই যি ঈশ্বৰৰ পৰা পৃথক । ভাগৱতত ইয়াকো কোৱা হৈছে জগতৰ সমস্তই ঈশ্বৰৰ সৃষ্টি ।অৰ্থাৎ কথাখিনি এনেদৰে  কোৱা হৈছে যে স্ৰষ্টা আৰু তেওঁ সৃষ্টি কৰা বস্তু উভয়ে পৃথক পৃথক নহয় ।আমাৰ দৰে সাধাৰণ বুদ্ধি বৃত্তিৰ মানুহৰ বাবে এনে কথা বুজি পোৱা টান হয় । ইয়াৰ কাৰণ হৈছে দৈনন্দিন জীৱনত আমি সদায় দেখি থাকো যে কোনো বস্তুৰ স্ৰষ্টা , বস্তু সৃষ্টিৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় উপাদান বা কেঁচা সামগ্ৰী তথা আহিলাপাতি আৰু সৃষ্টি হোৱা বস্তু এই সকলোবিলাক পৃথক পৃথক ।উদাহৰণ স্বৰূপে এখন কাঠৰ চকীৰ কথা ধৰিব পাৰি । চকীখন সৃষ্টি কৰাৰ বাবে এজন মিস্ত্ৰীৰ প্ৰয়োজন হয় ।  কাঠ , গজাল ইত্যাদি উপাদান আৰু কৰত ,হাতুৰী ,বটালি আদি সা-সঁজুলি  আদিৰ প্ৰয়োজন হয়।   এইবিলাক বস্তু যোগাৰ হোৱাৰ পিছত মিস্ত্ৰীজনে নিজৰ ভিতৰত অন্তৰ্নিহিত হৈ থকা সৃজনীশক্তি প্ৰয়োগ কৰে আৰু কাঠ আদি উপাদান আৰু কৰত আদি সা-সঁজুলি ব্যৱহাৰ কৰি চকীখন সৃষ্টি কৰে । ইয়াতে আমি স্পষ্টভাৱে দেখা পাওঁ যে মিস্ত্ৰী , কাঠ আদি উপাদান , মিস্ত্ৰীয়ে ব্যৱহাৰ কৰা কৰত আদি সঁজুলি  আৰু মিস্ত্ৰীৰ দ্বাৰা নিৰ্মিত চকী প্ৰতেকে পৃথক পৃথক বস্তু ।কিন্তু ভাগৱত আৰু অন্যান্য বৈদিক শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে ভগৱানৰ সৃষ্টিৰ ক্ষেত্ৰত কথাবিলাক তেনে নহয়, সৃষ্টিত একো বস্তু ভগৱানৰ পৰা পৃথক নহয় । কথাখিনি বুজাই দিয়াৰ বাবে ভাগৱতে মকৰাৰ উদাহৰণ দিছে । মকৰাই নিজৰ  ইচ্ছামতে এখন জাল বিস্তাৰ কৰে ।ইয়াৰ বাবে মকৰাই নিজৰ শৰীৰৰ অঙ্গ-প্ৰত্যঙ্গক হাতিয়াৰ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰে । জালৰ বাবে প্ৰয়োজন হোৱা উপাদন অৰ্থাৎ সূঁতা নিজৰ শৰীৰৰ ভিতৰৰ পৰা উলিয়ায় । মকৰাই যিমান সময় জালখন বিস্তাৰ কৰি ৰখাৰ ইচ্ছা কৰে সিমান সময় ৰাখে । যেতিয়াই জালখনৰ প্ৰয়োজন শেষ হোৱা বুলি ভাৱে তেতিয়াই সূঁতাবিলাক গিলি জালখন নিজৰ শৰীৰৰ ভিতৰত সুমুৱাই থয় ।ইয়াতে দেখা যায় যে একোৱে মকৰাৰ পৰা পৃথক নহয় । জালখন বিস্তাৰ আৰু সামৰি থোৱাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় সমস্ত সম্ভাৱনা শক্তি একক ভাৱে মকৰাৰ ভিতৰতে অনৰ্নিহিত হৈ থকাৰ বাবে এনে হয়। একেদৰে সমস্ত জগত ঈশ্বৰৰ ভিতৰত অনৰ্নিহিত হৈ থকা সম্ভাৱনা শক্তিৰ বিস্তাৰ । ভাগৱতে কৈছে যে ঈশ্বৰে নিজৰ ভিতৰৰ পৰা জগতৰ প্ৰকাশ আৰু বিস্তাৰ কৰে , নিজৰ উদ্দেশ্য সাধনৰ অৰ্থে ইয়াক ব্যৱহাৰ কৰে আৰু উদ্দেশ্য সমাপ্ত হোৱাৰ লগে লগে সামৰি নিজৰ ভিতৰত সুমুৱাই থয় ।হৰিদেৱ গুৰুজনাই সৃষ্টি আৰু  ঈশ্বৰৰ এই সংযোগ অৱস্থাক  অৰ্থাৎ ঈশ্বৰ  আৰু ঈশ্বৰৰ  সৃষ্টিক  একেলগে  সামৰি  তাক “অখণ্ড সৎ” বুলি কৈছে আৰু জনসাধৰণক এই অখণ্ড সদ্বস্তুৰ অনুসন্ধানত সহায় কৰাই তেওঁৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ মূল উদ্দেশ্য বুলি উল্লেখ কৰিছে। (আগলৈ)