Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva-118 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-১১৮)

 

Guru Harideva tells that Lord Krishna is the soul or consciousness of our body. Similarly, he is the soul of each and every living, non-living, big and small entity available in the creation. Since Lord Krishna is one and he is the soul of everything of the creation, so, he is also referred as the Super-soul.  Because of such unity when one comes to the shelter of Lord Krishna without feeling attachment with the body , his mind, intelligence and senses become fully occupied with thoughts of Lord Krishna and he sees Lord Krishna everywhere and in everything of the creation. Under such condition one can realize that he himself is included in the all-pervading existence of Lord Krishna and his existence as an individual body carries no meaning. Self-realization means realization of this truth and a self- realized person  is known  as “Jivanmukta Purusha”. That is, after attainment of self- realization a person  lives in his present body as “Jivanmukta Purusha” till the term of his body ends. Vyasadeva , Shukadeva, Bharata etc are some of the examples of such Jivanmukta Pususha mentioned in the Bhagavata. Guru Harideva is also said to be self-realized Jivanmukta Purusha and  we can find reflection of the characteristics of Jivanmukta Purusha  in his life story. Now, it is said that those self-realized personalities  lived in this material world in the society of common householders. Here,  we may ask  how such a person can live  a normal social life ?  Answering this question the scriptures tell that though the skin is an essential part of the body of snake, it periodically discards its skin. The discarded skin no longer remains part of its body. The snake never feels any attachment with it and lives a normal life afterwards. In a similar way in the mind of self-realized people the body is like the discarded skin of a snake. Thus it is possible for a self-realized person to live a normal life  in the human society without feeling any attachment towards the body.  Explaining its reason it is told further that due to combined influences of the accumulated unfulfilled desires of past lives along with desires of the present life a person feels too much attachment towards his body. A self- realized person remains free from attachment with his body itself and so he can live peacefully at any place and under any circumstances. (to be continued)

হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে ভগৱান কৃষ্ণ আমাৰ শৰীৰৰ চৈতন্য বা আত্মা। একেদৰে কৃষ্ণ জগতৰ স্থাৱৰ-জঙ্গম .ক্ষুদ্ৰ-বৃহৎ সমস্ত শৰীৰৰ আত্মা। সমস্ত শৰীৰৰ এক আত্মা হিচাপে কৃষ্ণ পৰমাত্মা । এই একত্বৰ কাৰণেই নিজৰ দেহৰ প্ৰতি থকা প্ৰীতি ত্যাগ কৰি ভগৱান কৃষ্ণৰ শৰণ বা আশ্ৰয় গ্ৰহণ কৰিলে মন বুদ্ধি ইন্দ্ৰিয় সমস্তই কৃষ্ণময় হয় আৰু জগতৰ সৰ্বত্ৰতে কৃষ্ণ দৰ্শন হয়। তেনে অৱস্থাত  নিজকো কৃষ্ণৰ সৰ্বব্যাপ্ততাৰে অন্তৰ্গত বুলি অনুভৱ হয় আৰু তেতিয়া নিজৰ পৃথক ব্যক্তিগত শৰীৰ বুলিবলৈ একো অৱশিষ্ট নাথাকে। এয়ে আত্মজ্ঞান আৰু আত্মজ্ঞানসম্পন্ন পুৰুষক জীৱন্মুক্ত পুৰুষ বুলি কোৱা হয় ।সেয়েহে  জীৱনমুক্তি বৰ্ত্তমান দেহত অৱস্থিত থকা অৱস্থাতে হয় অৰ্থাৎ মুক্তি লাভ কৰাৰ পিছতো মানুহ বৰ্ত্তমান শৰীৰৰ কাৰ্য্কাল সমাপ্ত নোহোৱা পৰ্যন্ত আত্মজ্ঞানী জীৱন্মুক্ত পুৰুষ হিচাপে জীৱন ধাৰণ কৰি থাকে বুলি শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে।ভাগৱত শাস্ত্ৰত ব্যাসদেৱ , শুকদেৱ , ভৰত আদি অনেক জীৱন্মুক্ত পুৰুষৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰা হৈছে । হৰিদেৱ গুৰুজনা নিজেও আত্মজ্ঞানসম্পন্ন জীৱন্মুক্ত পুৰুষ আছিল বুলি কোৱা হৈছে আৰু তেওঁৰ জীৱন পৰিক্ৰমাত জীৱন্মুক্ত পুৰুষৰ অনেক লক্ষণ বৰ্ণনা কৰা হৈছে । এই সকল আত্মজ্ঞানী পুৰুষ জীৱন্মুক্ত অৱস্থাত সাধাৰণ সংসাৰী মানুহৰ সমাজত বাস কৰিছিল বুলি কোৱা হৈছে । ই্য়াতে প্ৰশ্ন হ’ব পাৰে যে আত্মজ্ঞানী পুৰুষে স্থূল শৰীৰত বৰ্ত্তমান থাকি কিদৰে সংসাৰৰ সৈতে সম্পৰ্ক ৰক্ষা কৰি স্বাভাৱিক জীৱন যাপন কৰিব পাৰে ? ইয়াৰ উত্তৰত শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে মোট সাপৰ নিজৰ শৰীৰৰ অংশ। কিন্তু  মোট সলোৱাৰ পিচত সেই প্ৰাণহীন মোটটো সাপৰ শৰীৰৰ অংশ হৈ নাথাকে । সলাই এৰি যোৱাৰ পিচত মোটটো সলোৱা স্থানতে পৰি থাকে ।জীৱন্মুক্ত পুৰুষৰ মনত শৰীৰৰ মূল্য সাপে এৰি থৈ যোৱা মোটটোৰ দৰে হয়।মোট পৰিত্যাগ  কৰাৰ পিচতো সাপে আগৰ দৰেই  জীৱন যাপন কৰি থাকে  যদিও সলাই এৰি থৈ অহা মোটটোৰ প্ৰতি সম্পূৰ্ণ অনাসক্ত হৈ থাকে। একেদৰে  জীৱন্মুক্ত পুৰুষ শৰীৰৰ আসক্তিৰ পৰা মুক্ত হোৱা হেতুকে শৰীৰৰ প্ৰতি কোনো আসক্তি নৰখাকৈয়ে সংসাৰৰ সকলোৰে সৈতে স্বাভৱিক সম্পৰ্ক ৰাখি চলিব পাৰে । এই কথা ব্যাখ্যা কৰি শাস্ত্ৰত  পুনৰ কোৱা হৈছে যে পূৰ্বজন্মৰ অপূৰ্ণ কামনা বাসনা আৰু বৰ্ত্তমান জন্মৰ কামনা বাসনা উভয়ৰে সংযুক্ত প্ৰভাৱবশতঃ মানুহ ভোগ-বাসনাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু স্বৰূপ শৰীৰৰ প্ৰতি অত্যন্ত আসক্ত হয়। আত্মজ্ঞানী পুৰুষৰ শৰীৰটোৰ  প্ৰতিয়ে আসক্তি নাথাকে কাৰণে তেনে পুৰুষে যিকোনো স্থান আৰু যিকোনো পৰিবেশতে সম্পূৰ্ণ সুখ-সন্তোষ আৰু শান্তিৰে থাকিব পাৰে ।(আগলৈ)