Religious Teachings of the “Satra” Institution of Guru Harideva -95 (হৰিদেৱ গুৰুজনাৰ সত্ৰানুষ্ঠানৰ ধৰ্মীয় শিক্ষা-৯৫)

 

Guru Harideva tells that without attainment of self- realization nobody  can  know Lord Krishna . On the other hand, Bhagavata tells that  knowledge of self  or “Atmajnana” is always remains inherent in human being . Citing proof of this the scriptures tell that nobody wants to be separated from his soul or die . Everybody wants to live forever. This is natural tendency of all living bodies including human beings. Now, the point is, if knowledge of self already exists in human being then what may be the meaning of attainment of self-realization ?  Answering this question it is told that hunger, thirst etc. are natural tendencies of the body . When the body needs food it  feels  hungry . When the body   needs water it feel thirsty. When the temperature outside is low the body feels cold and so on.  But knowledge of self or feeling of the presence of soul  in the body is not that type of gross natural tendency . This is very subtle natural tendency of human mind . Because of that the knowledge of self remains covered under gross powerful tendencies like desire , anger, greed, illusion etc. of human mind. Also, due to the powerful influences of those gross tendencies over human mind people cannot clearly  feel the presence of  soul inside him. Explaining the things with an analogy scriptures tell that the voice of a child is very familiar to his father. The father can easily identify the voice of his child by hearing it even from a distance.  But if the child remains present within a noisy crowd then it becomes difficult for the father to identify the voice of his child.  Again, due to long association the voice of a child becomes too familiar to his father. So, it may be possible for the father to hear at least some unclear sound of the voice of his child present in a crowd if he deeply concentrate his mind on that. In that way, the father may know the presence of his child  within the noisy crowd. Citing this analogy the scriptures tell that we are eternally related to the soul. In every life the soul accompanies us and thus we have longest association with our soul. For that reason we always feel some light indication of the presence of soul in us in spite of the cover created by Gross natural tendencies like desire ,anger etc. Due to  that feeling   we do not want to die, we want to live forever. In the above analogy, the father can clearly hear the voice of his child present within a crowd  if the noise created by the crowd is stopped . Similarly if the cover created by desire, anger and other gross natural tendencies are cleared  then our heart becomes pure. Then we can clearly realize the soul within us or attain self- realization automatically. Analyzing  the things in this way Guru Harideva tells that Lord Krishna is the eternal soul seated in our heart  and coming to his shelter or Sharana is the easiest way of attainment of “Atmajnana” or self-realization . (to be continued)

হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে আত্মজ্ঞান অবিহনে কৃষ্ণলাভ নহয় । আনহাতে ভাগৱতত কোৱা হৈছে যে মানুহৰ অন্তৰত আত্মজ্ঞান চিৰবৰ্ত্তমান।সেই কাৰণে সকলো মানুহে আত্মাক সবাতোকৈ অধিক ভাল পায়। এই কথাৰ প্ৰমাণ দি শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে কোনেও আত্মাৰ পৰা কেতিয়াও বিচ্ছিন হ’ব অৰ্থাৎ  মৃত্যু বৰণ কৰিব নিবিচাৰে । ই মানুহকে ধৰি সকলো জীৱৰ স্বাভাৱিক প্ৰবৃত্তি । এতিয়া কথা হৈছে যে আত্মানুভূতি যদি ভোক পিয়াহৰ দৰে স্বাভাৱিক প্ৰবৃত্তি হয় তেন্তে  আত্মজ্ঞান লাভ কৰাৰ অৰ্থ কি ? ইয়াৰ উত্তৰত কোৱা হৈছে যে  ভোক পিয়াহ ইত্যাদি শাৰীৰিক স্থূল প্ৰবৃত্তি । শৰীৰত খাদ্যৰ  অভাৱ ঘটিলে ভোক লাগে ,পানীয়ৰ অভাৱ ঘটিলে পিযাহ লাগে, বতৰ ঠাণ্ডা থকিলে জাৰ লাগে  ইত্যাদি ।  কিন্তু  আত্মানুভৱ তেনে স্থূল প্ৰবৃত্তি নহয় । ই অতি সুক্ষ্ম মানসিক  প্ৰবৃত্তি ।সেই কাৰণে  স্বাভাৱিক প্ৰবৃত্তি হ’লেও কাম , ক্ৰোধ ,লোভ , মোহ আদি স্থূল আৰু শক্তিশালী মানসিক প্ৰবৃত্তি সমুহে আৱৰণ সৃষ্টি কৰি  আত্মানুভূতিক ঢাকি ৰাখে । স্থূল মানসিক প্ৰবৃত্তি সমুহে  মন আৰু বুদ্ধিক আচ্ছন্ন  কৰি ৰখাৰ বাবে মানুহৰ মনত স্পষ্ট ভাৱে আত্মজ্ঞানৰ উদয় হ’ব নোৱাৰে ।কথাখিনি উপমাৰ দ্বাৰা বুজাই দি শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে নিজৰ সন্তানৰ মাত পিতৃৰ অতিকৈ চিনাকি । দূৰৰ পৰা মাত শুনিয়ে পিতৃয়ে সেই মাত চিনি পায় । কিন্তু বহু মানুহৰ কোলাহলৰ মাজত নিজৰ সন্তানে  চিঞৰি  থাকিলে সেই মাত বুজি পোৱাত পিতৃৰ বাবেও অসুবিধা হয় । তথাপিও   অত্যধিক মনোযোগ দি শুনি থাকিলে বহুজনৰ কোলাহলৰ মাজতো নিজৰ সন্তানৰ চিনাকি মাতৰ আভাস পিতৃ-মাতৃয়ে  অস্পষ্ট ভাৱে  হ’লেও শুনিব পাৰে আৰু বহু মানুহৰ সমাগমৰ ভিতৰত নিজৰ সন্তানো আছে বুলি বুজিব পাৰে । এই উপমা দি শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে যে আত্মাৰ সৈতে আমাৰ সম্বন্ধ চিৰন্তন । সকলো  জন্মতে আত্মা আমাৰ চিৰসঙ্গী। সেই কাৰণে কাম-ক্ৰোধাদি মনৰ স্থূল প্ৰবৃত্তিসমুহে আবৰি ৰখা অৱস্থাত অতি অস্পষ্টভাৱে হ’লেও নিজৰ ভিতৰত আত্মাৰ উপস্থিতি আমি অনুভৱ  কৰিব পাৰো। এই অনুভৱৰ ফলতে চিৰকাল বাছি থকাৰ প্ৰবৃত্তি আমাৰ ভিতৰত সদাজাগ্ৰত হৈ থাকে । মানুহৰ কোলাহল বন্ধ হৈ গ’লে বহু মানুহৰ মাজত থকা নিজৰ সন্তানৰ মাত পিতৃ-মাতৃয়ে স্পষ্টভাৱে বুজিব পাৰে । একেদৰে কাম, ক্ৰোধ, লোভ ,মোহ  আদি মনৰ স্থূল প্ৰবৃত্তি সমুহ দমন কৰাৰ পিছত মানুহৰ  হৃদয় বিশুদ্ধ হয় আৰু তেনে অৱস্থাত হৃদয়ত সুপ্ত হৈ থকা আত্মজ্ঞান নিজে নিজে প্ৰকাশিত হয়।এই প্ৰসঙ্গত হৰিদেৱ গুৰুজনাই কৈছে যে কৃষ্ণই হৈছে সকলোৰে হৃদয়ত সদা বিৰাজমান হৈ থকা আত্মা আৰু ভগৱান কৃষ্ণৰ শৰণ গ্ৰহণেই হৈছে আত্মজ্ঞান লাভৰ সহজতম পথ । (আগলৈ)